Thursday, February 24, 2011

သုေမဓါ သူေဌးကေလး ပစၥည္းမ်ား စြန္႕ၾကဲေနပံု။


သုေမဓါ သူေဌးကေလး ပစၥည္းမ်ား စြန္႕ၾကဲေနပံု။


ဘုရားအေလာင္းသည္ ဘုရားျဖစ္ဖို႕ရန္ဆုေတာင္းမည့္ ဘ၀၌၊ သုေမဓါ ဟူေသာ အမည္အားျဖင့္ ထင္ရွားေသာ သူေဌးသား ျဖစ္ခဲ့ဖူးေလသည္။ သူ၏ အမိအဘတို႕သည္ သူ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ ေသဆံုးၾကေလသည္။ ေရႊတိုက္ေငြတိုက္စေသာ ပစၥည္းဥစၥာ ရတနာ တိုက္ၾကီၤးေတြမ်ားစြာ က်န္ရစ္၏။ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္၍ ပညာတတ္ျပီးေသာအခါ ပစၥည္းထိန္းမင္းၾကီးက ပစၥည္းအားလံုးကို သူ႕အားလြဲအပ္ေလသည္။

သုေမဓါ သူေဌးသားေလး စဥ္းစားသည္မွာ ၊ ငါ ၏ ဘိုးဘြားမိဘတို႕သည္ ပစၥည္းကို ရွာရုံသာ ရွာတတ္၍ ယူမသြားတတ္ၾကပါတကား၊ငါသည္ စြန္႕ၾကဲေပးကမ္း၍ ကုသိုလ္ကို ငါ့ေနာက္ပါေအာင္ယူသြားမည္။ ထိုသို႕ စဥ္းစားျပီးလွ်င္ ရတနာသိုက္တို႕ကို ဖြင့္၍ အလိုရွိသူယူရစ္ၾကေလာ့ ဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ ဟိမ၀ႏၱာေတာသို႕ ထြက္ခြါ၍ ရေသ့ရဟန္း ျပဳလုပ္သြားေလသည္။

1. SUMEDHA, A YOUNG MILLIONAIRE GIVEN AWAY HIS PROPERTY IN CHARITY.

The Future, Buddha was once born as the son of a rich man and was known as Sumedha in the very existence in which he was to make a solemn wish that he should become the Enlightened Buddha. His parents died while he was still young, leaving him many treasure vaults of gold and silver. When he was sixteen years of age and had finished his education, the Lord of the Treasury made over to him all the property left by his parents.

Sumedha the young millionaire thought to himself thus: My parents and grandparents knew only how to amass wealth but did not know to talke it away beyond death. I shall now give away my property in alms so that the merit of the deeds may follow me after death. He made a public announcement; Whoever cares to take away my property may open my treasuries and help himself to his heart's content. He than left for the Himalaya forests and became a hermit.


ဗုဒၵၥဘာသာကလ်ာဏယု၀အသင္း
မွထုတ္ေ၀ေသာ ရုပ္စံုဗုဒၵၥသာသနာ၀င္
မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ (ေရးသားသူ အဂၢမဟာဏိတ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)

အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္...
ကိုရင္ကိုမင္း

Monday, February 14, 2011

valentine's day



မခ်စ္မမုန္း အေကာင္းဆုံး

ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ႏွလုံးသြင္းမွာ၊
အခ်စ္မ်ားက အျပစ္မ်ား၍၊
အမုန္းမ်ားက အ႐ႈံးပြား၏။
ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ေရွာင္ၾကဥ္ကင္း၍၊
ေမတၱာႏွလုံး က်င့္ကာသုံးသည့္၊
အျဖဴစင္ဆုံး ဤက်င့္ထုံးကား၊
အျပစ္လည္းကင္း အ႐ႈံးကင္းမည့္၊
မခ်စ္မမုန္း အေကာင္းဆုံးတည္း။




အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္...
ကိုရင္ကိုမင္း


Friday, February 11, 2011

အခ်စ္ကန္႔လန္႔ကာ ျခားေလေသာ္

“ပဲျပဳတ္ေလ ေျမေတာင္ပဲျပဳတ္ ႏုိင္လြန္ပဲျပဳတ္ ေထာပတ္ပဲျပဳတ္” ဒီေန႔ မနက္ ပဲျပဳတ္သည္ မၿမိဳင္ ေစ်းအလြန္ ေရာင္းေကာင္းသည္။ ခါတုိင္းဆို ပဲ ၂ ျပည္ ၄ လံုးကို ေန႔၀က္က်ိဳးေအာင္ အထိ ေရာင္းရသည္။ မဂၤလာ ရပ္ကြက္တြင္ သာမက အနီး အနားက ရတနာစု၊ ဥယ်ာဥ္တန္း ရပ္ကြက္ေတြ အထိ လွည့္ေရာင္းရသည္။ အခုေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ ေလးမွာတင္ ဟိုကလည္း “မၿမိဳင္ လာပါဦး” ဒီကလည္း “မၿမိဳင္ လာပါဦးနဲ႔ ပဲျပဳတ္ေလး ၅၀၊ ၁၀၀ ဖုိးေလာက္ပဲ ၀ယ္ၿပီး သတင္း ေမးၾကသည္ေလ။ “ဟုိ ကိုေသာင္းေအး သတင္းက ဟုတ္ရဲ႔လား” လို႔ တစ္မ်ိဳး “ညည္းေယာက်ၤား ညက အိမ္ျပန္ အိပ္ရဲ႔လား” လို႔ တစ္ဖံု “ကိုေသာင္းေအး အိမ္မွာရွိလား။ မိလံုးေတာ့ အလုပ္က ျပန္မလာလို႔ သူ႔အေဒၚ လုိက္ရွာေနတယ္”လုိ႔ တစ္သြယ္ လွည့္ပတ္ၿပီး ေမးၾကသည္။ စပ္စုၾကသည္။ ဘယ္လုိေမးေမး ကိုေသာင္းေအး မယားငယ္ ယူသြားသည့္ အေၾကာင္း သိခ်င္ၾကလုိ႔ ေမးမွန္း မၿမိဳင္ သိသည္။ မၿမိဳင္ကလည္း ကုိေသာင္းေအး ေက်ာက္ကားက ကိုေမာင္ေအး ေရာက္လာၿပီး...

“မၿမိဳင္၊ ကိုေသာင္းေအး မွာလုိက္တယ္။ သူ႔ကို ေမွ်ာ္မေနနဲ႔တဲ့။ မလုံးကို ခုိးသြားၿပီလုိ႔ မွာလုိက္တယ္”လုိ႔ ေျပာကတည္းက တစ္ေယာက္ ေယာက္ကို ေျပာခ်င္ေန သည္။ ခဲအုိျဖစ္သူ ကိုဖုိးေထာင္ကလည္း အိမ္ျပန္ မလာေသး။ အိမ္နီးခ်င္း မိန္းမ ေတြကလည္း ဗီဒီယိုျပသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ မိသားစုလုိက္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ ဆုိင္သိမ္းမွ ျပန္လာၾကမည္။ လုိက္ေျပာလုိ႔လည္း မျဖစ္။ မနက္ေစာေစာကလည္း ကိုယ္က ပဲျပဳတ္တည္၊ သူတို႔က ထမင္းခ်က္။ နံနက္လင္းေတာ့ သူတို႔က အလုပ္သြား။ ကုိယ္က ပဲျပဳတ္ေရာင္း။ ကိုဖုိးေထာင္ကေတာ့ အိပ္တုန္း။ ဒီေတာ့ ေမးသူရွိတုိင္း ေျပာခ်င္ ေနမိသည္။

“ကိုေသာင္းေအး မယားငယ္ ယူသြားၿပီေတာ့”

“ဟယ္ ဟုတ္လား။ ငါ တို႔က သိေနတာ ၾကာၿပီ၊ မိလုံးမွ ဟုတ္ရဲ႕လား”

“အစစ္ပါ”

“ညည္းက ကုိယ့္ ေယာက်္ား အေျခအေန အကဲ မခတ္ဘူးလား”

“ေအာင္မယ္ က်ဳပ္မ်ား အအမွတ္လုိ႔၊ ကိုဖုိးေထာင္ ေျပာေတာ့ က်ဳပ္က ေရးေတးေတး သိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာေသးဘူး။ ကိုသက္ရွည္ နာေရး အိမ္မွာက် ကုိေသာင္းေအးနဲ႔ မလုံး ဒူးတင္ေပါင္တင္၊ ထိပ္ပုတ္ ေခါင္းပုတ္ ဖဲ႐ိုက္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ က်ဳပ္က မသကၤာေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း က်ဳပ္က ဘာမွ မေျပာေသးဘူး၊ မသကၤာေတာ့ ျဖစ္လာၿပီ။ ဟုိေန႔ကလည္း က်ဳပ္နဲ႔ကိုေသာင္းေအး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဗီဒီယို သြားၾကည့္ေတာ့ လမ္းမွာ မလုံးနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ေအာင္မယ္ က်ဳပ္ေရွ႕မွာ ဒင္းက အစ္ကိုေသာင္း မုန္႔ဖုိးေပး ဆုိၿပီး အိတ္ကပ္ထဲ အတင္း ဇြတ္ႏိႈက္တာ။ က်ဳပ္က မ်က္ေစာင္း ထုိးပစ္လုိက္တယ္။ မေျပာ ေသးဘူး”

မၿမိဳင္ စကားေၾကာင့္ ေမးမိသည့္ သူေတြ သနား ရေတာ့မလုိ၊ ရယ္ရေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္လည္း မရွည္ ခ်င္ၾကေတာ့ေပ။
“ကဲ မၿမိဳင္ ညည္းက မေျပာေသးတာနဲ႔၊ အကဲ ခတ္တာန႔ဲ ပါသြားၿပီ မဟုတ္လား” လုိ႔ က႐ုဏာ ေဒါေသာ ေျပာၾကသည္။
“ဒါေတာ့ေတာ္ က်ဳပ္ ကြယ္ရာမွာ ဆုိေတာ့ ဘာတတ္ ႏိုင္မွာလဲ။ က်ဳပ္ေရွ႕မွာ ဆိုရင္ မလုံးဆိုတဲ့ ေကာင္မကို ပါးရွစ္ စိတ္ကြဲေအာင္ထိ ႐ိုက္ပစ္မွာေပါ့။ မၿမိဳင္တဲ့ တစ္ၿမိဳင္တည္း ရွိတာ” မၿမိဳင္ကေတာ့ ေမးသူ ရွိတုိင္း အားရပါးရ ဒီစကားပဲ ေျပာေနေတာ့သည္။

မၿမိဳင္ေယာက်္ား ကိုေသာင္းေအးက ေက်ာက္ ကားေမာင္းသည္။ ကိုေသာင္းေအးအစ္ကို ကိုဖုိးေထာင္က မဂၤလာ ရပ္ကြက္ကို အရင္ေရာက္သည္။ ျမင္းျခံနယ္က မိဘေတြဆုံး ေတာ့ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ အေမြခြဲၿပီး ကိုဖုိးေထာင္က မႏၲေလး တက္လာသည္။ ကိုေသာင္းေအးကေတာ့ မိုးကုတ္ ေက်ာက္တြင္းေတြဘက္ ေရာက္သြားသည္။ အိမ္ေထာင္ က်လုိက္ေသးသည္။ အိမ္ေထာင္ကြဲၿပီး အစ္ကုိဆီ ေရာက္လာသည္။

ကိုဖုိးေထာင္က ၿမိဳ႕ ေရာက္ေတာ့ ေျမတူး၊ေက်ာက္ ကားလုိက္ေသးသည္။ လူက ႏုႏုဆုိေတာ့ အလုပ္က သိပ္ မလုပ္ႏိုင္။ ႐ိုး႐ိုးအအ ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက ညာၿပီး မုန္႔ဖိုးေတာင္းလုိက္၊ မုန္႔၀ယ္ ေကြၽးခိုင္းလုိက္နဲ႔ ဆုိေတာ့ လုပ္ခရွင္းရင္ လက္ထဲ တစ္ျပားမွ မက်န္ေပ။ မႏၲေလးမွာ ေရာက္ေနသည့္ ရြာေဆြရြာမ်ဳိးေတြက “ဖိုးေထာင္ နင့္ရွိသမွ် ပိုက္ဆံေတြကို ေကာင္မေလးေတြက ခ်ဴ၊ ဟုိလူကေခ်း၊ ဒီလူက ေတာင္းနဲ႔ ကုန္ေတာ့မွာပဲ ေျမေလးနဲ႔ အိမ္ေလး၀ယ္”ဆိုၿပီး ေခ်ာင္က်က်ေနရာမွာ ၁၅ ေပ၊ ေပ ၂၀ ေျမေလးရွာ၀ယ္ ေပးၾကသည္။ ၂ ခန္းေယာင္ ၁ ခန္းက်ယ္ ပတ္လည္ ဒူး တုပ္အိမ္ေလး ေဆာက္ေပးၾကသည္။ ထရံကာ၊ ကပ္မိုး၊ ၀ါးျခမ္းခင္း ျဖစ္သည္။

ေနာက္ပါသည့္ ေငြနဲ႔ ဆိုက္ကားတစ္စီး၀ယ္ခုိင္းၿပီး ဆုိက္ကား နင္းေစၾကသည္။ ကိုဖုိးေထာင္က လူပ်ဳိႀကီး ႐ိုး႐ိုးအအ အေသာက္ အစားမရွိ။ အလုပ္လည္း ႀကဳိးစားသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္က...
“ဖုိးေထာင္ ငါ့တူမ သေဘာက်လား”လုိ႔ ေရလာ ေျမာင္းေပးစကား ေျပာေတာ့
“မႀကိဳက္ပါဘူးဗ်ာ။ အသားကမည္း၊ သြားကေခါ နဲ႔ ရည္းစားလည္းရွိေသး၊ အစားလည္းပုပ္ေသး၊ ဗီဒီယိုလည္း ႀကိဳက္ေသး”လုိ႔ ေျပာေနလုိ႔ စကား မဆုံးခင္

“ေဟ့ေကာင္ ဖုိးေထာင္ ေတာ္ေတာ့ မင္းကို ငါ့တူမ ႀကိဳက္လားေမးတာ၊ ငါ့တူမ အျပစ္ေတြ ေျပာခုိင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟား ဟား ဟား မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေတြပဲ ျမင္ေနမွေတာ့ ဒီတစ္သက္ မင္းမိန္းမ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”လုိ႔ေျပာကာ မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးသည္။

တကယ္ေတာ့ ကိုဖိုး ေထာင္မွာ အခ်စ္ရွိသည္။ ပဲျပဳတ္သည္ မၿမိဳင္ကုိ ႀကိဳက္ေနသည္။ မၿမိဳင္ကလည္း အပ်ဳိႀကီး၊ အသားမည္းမည္း၊ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ပါပဲ။ ဒါေပ မယ့္ မၿမိဳင္ အသံေလးကို ႀကိဳက္ေနသည္။
“ပဲျပဳတ္သည္ေလ”

ေလေအးေအး ဆြဲဆြဲ ငင္ ငင္အသံေလး ၾကားရင္ အိပ္ရာက လန္႔ႏိုးသည္။ မ်က္ႏွာ သစ္ဖို႔ရာ သတိမရေသး။ ပန္းကန္ေလး ဆြဲၿပီး ၀င္း ေပါက္ထြက္ရပ္ေနသည္။ မၿမိဳင္ေရာက္လာလွ်င္ ပဲျပဳတ္ ၀ယ္သည္။
“ေတာ့ဟာက ေန႔တုိင္း ငါးဆယ္ဖုိးလား”

မၿမိဳင္ကေမးေတာ့
“ဒါ ဒါဆုိ တစ္ရာဖုိးဗ်ာ”လုိ႔ေျပာၿပီး ၀ယ္သည္။

“ေတာ္က ပဲႀကိဳက္သားပဲ”

မၿမိဳင္ကေျပာေတာ့ ကိုဖုိးေထာင္ ေခါင္းႀကီးငုံ႕ေန သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုဖုိးေထာင္က ေတာသားေပမယ့္ ပဲ မႀကိဳက္။ ဘုရားကိုပဲနဲ႕ ဆြမ္းေတာ္တင္ၿပီး
“တပည့္ေတာ္ကို ပဲသည္မ ႀကိဳက္ပါေစဘုရား”လုိ႔ ႀကိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းရသည္မွာ နိစၥဓူ၀ျဖစ္သည္။

ကိုဖိုးေထာင္ မၿမိဳင္ကို လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အကူ အညီေတာင္းရန္ ဆုံးျဖတ္ လုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ညီျဖစ္သူ ကုိေသာင္းေအး ေရာက္လာသည္။ မိန္းမနဲ႔ ကြဲလာသည္။ စီးပြားေရး ပ်က္လာသည္။ ငွက္ဖ်ားလည္း မိလာသည္။ ေဆးကုေပးရသည္။ အဖ်ား ေပ်ာက္ေတာ့ ေက်ာက္ကား လုိက္သည္။ ကုိေသာင္းေအးကပဲ ႀကိဳက္သည္။

“ပဲက ပူပူေႏြးေႏြးေလး ဆုိေတာ့ ထမင္းပူပူနဲ႔မ်ား ဆီ ဆမ္းစားရရင္ နတ္သုဓာနဲ႔ ဘယ္လဲႏုိင္မလဲ၊ ဟဲဟဲဟဲ”

“ေတာ္က နတ္သုဓာ စားဖူးလုိ႔လား” မၿမိဳင္က အံ့ၾသစြာေမးသည္။
“ဟဲ ဟဲ အလွဴေတြမွာ ေကြၽးတဲ့ နတ္သုဓာ စားဖူးတာေပါ့”

ပဲ၀ယ္တုိင္း ၀င္းေပါက္ ေရွ႕အထိ ကိုေသာင္းေအးလည္း လုိက္လာၿပီး မၿမိဳင္ကို စကား ေျပာတတ္သည္။ ကုိေသာင္း ေအးက ကုိဖုိးေထာင္လို မဟုတ္။ မိန္းမေတြ အထာသိသည္။ က်တတ္သည့္ စကား ေျပာတတ္သည္။ ဒီေတာ့ ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မၿမိဳင္က ရင္းႏွီးသြားသည္။ မၾကာပါဘူး၊ ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မၿမိဳင္ ရသြားသည္။ ကုိဖိုးေထာင္မွာ ရင္ကြဲရေပမယ့္ ညီအတြက္ မိန္းမ သြားေတာင္း ေပးရသည္။

မၿမိဳင္က ေတာက။ ဦးေလး မိသားစုနဲ႔ လာေနသည္။ ရြာက အေမအုိႀကီးကို လွမ္းေထာက္ေနရသည္။ ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မၿမိဳင္ကို ဘုန္းႀကီး ၃ ပါးဆြမ္းကပ္ၿပီး လူႀကီး ၄၊ ၅ ဦး ဖိတ္ကာ မဂၤလာ ဆြမ္းေကြၽးနဲ႔ မဂၤလာ ျပဳလုိက္သည္။ မၿမိဳင္က ကုိေသာင္းေအးေနာက္ လုိက္လာသည္။ ဒီေတာ့အိမ္ကို အလယ္က ႀကိဳးတန္းၿပီး ေစာင္ကာကာ အေနာက္ခန္းကို မဂၤလာခန္း အျဖစ္ လုပ္ေပးလုိက္ရသည္။

“ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္”ဆိုသလုိ အေသာက္အစား၊ အေပ်ာ္ အပါးမက္ေသာ ကုိေသာင္းေအး တစ္ေယာက္ စီးပြားေရးေလး အဆင္ေျပလာေတာ့ ေသာက္စားလာသည္။ ေလာင္းကစား လာသည္။ ရသည့္၀င္ေငြ မိန္းမကုိ ပုံမွန္ မအပ္ေတာ့ေပ။ မၿမိဳင္ကလည္း ကိုေသာင္းေအးက ေငြအပ္လွ်င္ ယူလုိက္သည္။ ေတာင္းလွ်င္ ေပးလုိက္ သည္။ တစ္ပတ္တစ္ပတ္ အပ္သည့္ေငြထက္ ေတာင္း သည့္ေငြက ပိုမ်ားေသးသည္။

ရပ္ကြက္ထဲတြင္ နာေရး ရွိလွ်င္ ဖဲ႐ိုက္ရန္ အတြက္ သူက အပ္အပ္၊ မအပ္အပ္ ေငြေတာင္းတတ္သည္။ မၿမိဳင္ ကလည္း သူ႔လက္ထဲရွိ သေလာက္ ထုတ္ေပးသည္၊ မရွိလွ်င္ ထုတ္မေပးႏုိင္သည့္ အခါ စကားမ်ားရသည္။ တစ္ခါတေလ ကုိေသာင္းေအးက မၿမိဳင္ကုိ ႐ိုက္ေသး သည္။ ကိုေသာင္းေအးတုိ႔ လင္မယား ရန္ျဖစ္လွ်င္ ကုိဖိုး ေထာင္က ၀င္မေျပာ။ ေရွာင္ ေနတတ္သည္။ မၿမိဳင္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရေတာ့ ကိုေသာင္း ေအးသည္ အေသာက္အစား ေလာင္းကစား အျပင္ မိန္းမ ကိစၥပါ ႐ႈပ္လာသည္။ ကုိဖိုး ေထာင္က ၾကားေတာ့
“မၿမိဳင္ ေသာင္းေအးကို ထိန္းဦး”လုိ႔ သတိေပးသည္။

“ကေလးမွ မဟုတ္တာ ဘာကို ထိန္းရမွာလဲ”
မၿမိဳင္က အံ့ၾသစြာေမး သည္။
“အ လုိက္တာဟာ၊ ဟို က ေနာက္မိန္းမ ယူေတာ့မွာ လုိ႔ေျပာတာ”

“က်ဳပ္ကေတာ့ မယံုေပါင္။ ကိုေသာင္းေအးက ပဲျပဳတ္ကုိလည္း ႀကိဳက္တယ္၊ မင္းကိုလည္း ခ်စ္တယ္လုိ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီးတုိင္း ေျပာတာ”

မၿမိဳင္စကားေၾကာင့္ ကုိဖုိးေထာင္ ေခါင္းကုတ္ၿပီး
“အ လုိက္တာဟာ”လုိ႔ ေျပာၿပီး အိမ္က ျပန္ထြက္သြားသည္။ မၿမိဳင္ခမ်ာ ေျပာသာ ေျပာလုိက္ေပမယ့္ ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မလုံးကို မသကၤာခ်င္။

“ကုိေသာင္းေအး ေတာ္ နဲ႔ မလုံး ႀကိဳက္ေနတာလား” လုိ႔ ေမးေတာ့လည္း
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ကြာ၊ ေက်ာက္ကားလုိက္သူ ခ်င္းမို႔ ရင္းႏွီးတာပါ။ ငါေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား ပဲျပဳတ္ကုိလည္း ႀကိဳက္တယ္၊ မင္းကိုပဲ ခ်စ္တယ္” လုိ႔ ေျပာသည္။

ေနာက္ၿပီး တစ္ရပ္ကြက္တည္းမို႔ မလုံးအေၾကာင္း သိရသည္။ မလုံးက အပ်ဳိ မဟုတ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ အေမ မုဆိုးမ။ ပုပု ၀၀။ မၿမိဳင္စိတ္ထဲတြင္ သူ႔ ေလာက္မလွဟု ထင္ေနသည္။ ကိုေသာင္းေအး စကားပဲ ယုံေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိုေသာင္း ေအးက မလုံးကို ခုိးေျပးသြား သည္ဆုိေတာ့ မၿမိဳင္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္က်န္ရစ္သည္။

တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာ ေတာ့ ကိုေသာင္းေအး အိမ္ျပန္ ေရာက္လာသည္။ မလုံးေတာ့ မပါေသး။
“မၿမိဳင္ရာ ငါမွားပါတယ္ဟာ။ ေကာင္မေလးက အေဒၚနဲ႔ ေနရတာ၊ အေဒၚ့ ေယာက်္ားက ၾကည္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆိုလုိ႔ ငါက သနားလုိ႔ ယူလုိက္တာပါ။ မင္းေလာက္ မခ်စ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မလုံးက သေဘာထား ႀကီးတယ္။ မမၿမိဳင္ ဆူဆူ၊ ႐ိုက္႐ိုက္ခံပါ့မယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းဆုိ ေပါင္းပါ့ မယ္တဲ့”
ကိုေသာင္းေအးက ေလခ်ဳိေသြးသည္။

“ေအာင္မေလးေတာ္ တစ္လင္တည္း မယားႏွစ္ ေယာက္ ေပါင္းရမယ္လုိ႔ က်ဳပ္ကေတာ့ ေခြးဇာတ္ မခင္းႏုိင္ေပါင္ေတာ္”

မၿမိဳင္က ခါးခါးသီး သီး ျငင္းသည္။
“စဥ္းစားပါကြာ။ ငါတို႔မွာ ကေလးေတြ ရွိတယ္။ မင္းက ႏွစ္ေယာက္ မေပါင္းႏုိင္ရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ သူ႔ အေဒၚကလည္း လက္မခံဘူး။ အိမ္ငွား ေနရေအာင္က လည္း အုံနာက ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အလုပ္ထုတ္ လုိက္လုိ႔ ေလာေလာဆယ္ ေငြ ရွာဖုိ႔ ခက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအိမ္မွာပဲ ျပန္ေနရမွာ”

“မသိဘူးေတာ္၊ က်ဳပ္ ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ မေပါင္းႏုိင္ဘူး။ သူ႔ျဖတ္ရင္ျဖတ္၊ က်ဳပ္ျဖတ္ရင္ျဖတ္”

မၿမိဳင္က မာမာထန္ထန္ ေျပာေတာ့ ကိုေသာင္းေအး ေဒါသ ျဖစ္သြားသည္။ခါတိုင္း ဒီလုိမွ မေျပာဖူးဘဲ ကုိး။
“ေအာင္မာ ဒီေလာက္ ေခါင္းမာတာ ေသာင္းေအး အေၾကာင္း မသိဘူးလား”ဆိုၿပီး မၿမိဳင္ပါးကို “ျဖန္းခနဲ ျဖန္း ခနဲ”ဆင့္ကာ ႐ိုက္သည္။ မၿမိဳင္ကလည္း
“အရပ္ကတုိ႔ေရ၊ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ယူတဲ့ သူက က်ဳပ္ကို ႏွိပ္စက္ ေနပါၿပီေတာ့”လုိ႔ ေအာ္သည္။
အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေရာက္ လာၾကသည္။

“မင္းတုိ႔ ကိစၥက ဒီလုိ ေျဖရွင္းလုိ႔မရဘူး။ လူႀကီးနဲ႔ ေျဖရွင္းမွရမွာ”ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္ ႐ုံးေခၚသြားၾကသည္။
“ကဲ ဘာျဖစ္တာလဲ” ရပ္ကြက္လူႀကီးက ေမးေတာ့ ကိုေသာင္းေအးက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းဖုိ႔ ေျပာသည္။ မၿမိဳင္က မေပါင္းႏိုင္ ေၾကာင္း ေျပာသည္။
“ကဲ မင္းက ဒီေလာက္ ေတာင္ရွိတာ ငါ မလုံးကိုပဲ ေပါင္းမယ္ကြာ၊ မင္း အိမ္ေပၚကဆင္း”

ကိုေသာင္းေအးက မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေျပာသည္။ မၿမိဳင္ မ်က္ႏွာငယ္ေလး ျဖစ္သြားသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကိုဖိုးေထာင္ ႐ုံးထဲေရာက္လာ သည္။ မၿမိဳင္ အားတက္သြားသည္။
“ကြာရင္ က်ဳပ္တို႔ သားအမိတစ္ေတြ အိမ္ေပၚက ဆင္းရမွာလား”

မရဲတရဲ ေမးသည္။
“ဟ ဆင္းရမွာေပါ့ဟ၊ ဒါ ငါတို႔ အိမ္ဥစၥာ။ မင္းတို႔ မဆင္းရေအာင္လုိ႔ ေျပာေနတဲ့ ဥစၥာ မင္းမွ နားမလည္ဘဲ” ကိုေသာင္းေအးက ခပ္တည္တည္ေျပာသည္။
“ဒီအိမ္က ငါ၀ယ္ထား တာကြ”

ကုိဖိုးေထာင္က ၀င္ေျပာသည္။
“ကိုဖုိးေထာင္ ၀ယ္ေပမယ့္ မိဘပုိက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္ထားတာေလ။ က်ဳပ္ဆိုင္တယ္။ မၿမိဳင္နဲ႔ မဆုိင္ဘူး။ က်ဳပ္ လက္ထက္ပြား မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ပဲ ဆုိင္တာ”
ကိုေသာင္းေအးက ခပ္တည္တည္ ဆက္ေျပာသည္။ ကိုဖိုးေထာင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားသည္။

“ဥကၠ႒ႀကီး ဟုတ္လား”

“ဒါေတာ့ အေမြကိစၥ တရား႐ုံးနဲ႔ပဲ ဆုိင္တယ္ ရပ္ကြက္ ႐ုံးကေတာ့ လူမႈေရးပဲ ေျဖရွင္းႏုိင္တာ”
ရပ္ကြက္လူႀကီးက ရွင္းျပသည္။

“က်ဳပ္က သူ႔ကို မေပါင္းႏိုင္ဘူး။ အိမ္က ဆင္းသြားရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ သြားေနရမွာလဲ။ အိမ္ငွားစရာ ပုိက္ဆံလည္း မရွိဘူး”

မၿမိဳင္က ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ေျပာ သည္။
ကိုဖုိးေထာင္က မၿမိဳင္ ကို ေငးၾကည့္ေနၿပီး
“က်ဳပ္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၿပီ။ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ ဂ႐ုမစုိက္ဘူး မၿမိဳင္”လုိ႔ေျပာ ၿပီး မၿမိဳင္ကုိ ေအာ္ေခၚလုိက္သည္။

မၿမိဳင္က မ်က္စိျပဴးၿပီး ကိုဖိုးေထာင္ကို လွမ္းၾကည့္ လုိက္သည္။ အားလုံးက လည္း ကိုဖိုးေထာင္ ဘာေျပာ မလဲလုိ႔ ေငးၾကည ့္ေနၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စကား မေျပာေသး။ ဘာေျပာမွာလဲ သိခ်င္ေနၾကသည္။ ကိုဖုိးေထာင္က စကားေျပာရန္ ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္ သည္အထိ အားယူလုိက္ၿပီး
“မၿမိဳင္ ဒီေခြးေကာင္ကို ကြာလုိက္။ ငါ့အခန္းမွာ နင္တို႔ သားအမိလာေန။ ငါ ကင္းတဲ သြားအိပ္မယ္”လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။
“ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္လည္း ျပတ္သားရမယ္။ ခ်င္းစိမ္းနဲ႔ မိႆလင္လုိေပါ့။ က်ဳပ္နဲ႔ ကိုေသာင္းေအးကို ကြာေပးပါ ဥကၠ႒ႀကီး”

မၿမိဳင္ကလည္း ရဲ၀ံ့စြာ ေျပာလုိက္သည္။
ရပ္ကြက္႐ုံးမွာ ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မၿမိဳင္ကြာရွင္း စာခ်ဳပ္ လုပ္ၿပီး ကိုေသာင္းေအးနဲ႔မလုံး လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ လုပ္လုိက္ၾကသည္။

မနက္ေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း မၿမိဳင္က ပဲျပဳတ္ထြက္ေရာင္းသည္။ ပဲျပဳတ္ကလည္း ေရာင္း ေကာင္းသည္။ ေခၚသူ လက္မလည္ေပ။
“မၿမိဳင္ နင္နဲ႔ကိုေသာင္း ေအး ကြာလုိက္ၿပီဆို”

“ဟုတ္ပါ့”
မၿမိဳင္က မ်က္ႏွာေမာ့ ၿပီးေျပာသည္။

“ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မလုံးတို႔ သားအမိ ကုိဖုိးေထာင္ အိမ္မွာပဲဆုိ၊ အတူ ေနၾကတာ ေပါ့”

“အတူမေနပါဘူး။ သူ တုိ႔က အေနာက္ခန္း အိပ္တာ။ က်ဳပ္တို႔ သားအမိက ေရွ႕ခန္း အိပ္တာ”

“ဟုိ ဟို မရွက္ဘူးလား”

“အုိ ဘာလုိ႔ ရွက္ရမွာလဲ၊ ၾကားမွာ ေစာင္ကာထားတယ္ ေလ”
မၿမိဳင္ စကားေၾကာင့္ ၾကားရသူ အေပါင္း ပါးစပ္ ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။

“ပဲျပဳတ္ေလ ေျမေတာင္ ပဲျပဳတ္၊ ႏိုင္လြန္ပဲျပဳတ္၊ ေထာပတ္ပဲျပဳတ္”
မၿမိဳင္ကေတာ့ ပဲဆက္ ေရာင္းေနလ်က္...။

written by မင္းတင္ထြဏ္း

အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္...
YKKM

Wednesday, February 9, 2011

MAOI မွအိမ္ေထာင္က်ၿပီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္

မိန္းကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ကို ေဖာက္ထြင္းျမင္ခ်င္ပါသလား?

ေအာက္ကစာကို ဆက္ဖတ္ပါ…

၁) မႏႈိင္းနဲ႔

“သူ႔မိန္းမက အိမ္ေထာင္မႈ ဘယ္ေလာက္ထိန္းႏိုင္တယ္၊ သူ႔ခ်စ္သူက
ဘယ္လိုၾကင္နာတတ္တယ္”လို႔ ကိုယ့္မိန္းမ၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူကုိ
တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႔ မႏႈိင္းနဲ႔။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူေနခြင့္ရတာ
မဂၤလာတစ္ပါးပါ။ မိန္းကေလးအမ်ားက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူဆီက ၾကားရတဲ့ ခ်ီးက်ဴးစကား
တစ္ခြန္းကို အျခားလူေတြဆီက ၾကားရတဲ့ ခ်ီးက်ဴးစကားေတြထက္ ပိုတန္ဖိုးပါတယ္။

၂) လွ်စ္လွ်ဴမ႐ႈနဲ႔

မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ခံစားမႈအာ႐ံုက လႈပ္႐ွားလြယ္တယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူနဲ႔
ပတ္သက္လာရင္ မေကာင္းတဲ့ဖက္ ေတြးျမင္လြယ္တယ္။ သဝန္တို၊ အူတိုလြယ္တယ္။
ကိုယ္အခက္အခဲ ၾကံဳတဲ့အခါ သူ႔ကို ဖြင့္ေျပာတိုင္ပင္ျပီး မွ်ေဝခံစားမယ္။
သူဝမ္းနည္းအားငယ္တဲ့အခါ လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ျပီး အၾကင္နာေငြ႔ေတြနဲ႔
ကူညီအားေပးမယ္။ အလုပ္မသြားခင္ ပုစဥ္းေရနား အနမ္းေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္မယ္၊
အိမ္ေရာက္ရင္လည္း ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္မယ္။
အဲဒီလိုကိုယ့္အတြက္ အပန္းမႀကီးတဲ့ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းေတြ၊ အျပဳအမႈေတြက
မိန္းကေလးေတြအတြက္ တစ္သက္လံုး ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးေစႏိုင္ပါတယ္။

၃) မ်က္ႏွာထား မျပနဲ႔

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေဒါသမ်က္ႏွာနဲ႔ တင္းျပတတ္တဲ့ ေယာက္်ားေလာက္
ၾကည့္ရဆိုးတာ မရွိဘူး။ ကိုယ္က အျပင္မွာ မအားမလပ္ စီးပြား႐ွာေနသလို သူလည္း
အိမ္မႈကိစၥ၊ ကေလးေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္ဆို သတိရေပးပါ။ ေနာက္ကေန
လိုအပ္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ သူ႐ွိလို႔ အျပင္မွာ ကိုယ္စိတ္ခ်လက္ခ်
အလုပ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သတိရေပးပါ။ ကိုယ္အလုပ္က ျပန္ေရာက္ရင္ ”
မိန္းမေရ.. ပင္ပန္းေနျပီလား” နဲ႔ ” မပင္ပန္းပါဘူး.. အျပင္ထြက္
အလုပ္လုပ္တဲ့ ေယာက္်ားက ပိုပင္ပန္းတာ” ဆိုတဲ့ အျပန္အလွန္ စကားပံုရိပ္ေတြက
လွပတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပါပဲ လူကို ၾကည္ႏူးေစပါတယ္။

၄) ၿပိဳင္ၾကတယ္

ေယာက္်ားေတြက အလုပ္ၿပိဳင္၊ ရာထူးၿပိဳင္သလို မိန္းကေလးေတြလည္း
ကိုယ့္ေယာက္်ား၊ ကိုယ့္ကေလးအေၾကာင္း ၿပိဳင္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္
လူေတြေ႐ွ႕မွာ မိန္းကေလးေတြကို မေဟာက္၊ မေအာ္ဘဲ အၾကင္နာေတြ၊ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြ
ေပးပါ။ တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြ မနာလိုဝန္တို ျဖစ္ေစေလာက္တဲ့ အခ်စ္ကို
ရထားတဲ့ မင္းသမီးလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ထင္ျမင္ေအာင္ ၾကင္နာျပပါ။
သူဟာထက္ျမက္တဲ့ မိန္းကေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္အေပါင္းသင္းေရွ႕မွာလည္း
ကိုယ့္ဟာ မိန္းမကိုဂ႐ုစိုက္ ၾကင္နာသူအျဖင့္ သူမ်က္ႏွာသာ
ျပန္ေပးပါလိမ့္မယ္။

၅) ၾကည့္တတ္တယ္

မိန္းမလွေလးေတြ ျမင္ရင္ ေယာက္်ားေလးေတြ ၾကည့္တတ္ၾကသလို ေယာက္်ားေလး
ေခ်ာေခ်ာေတြကို ျမင္ရင္လည္း မိန္းကေလးေတြ ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ဒါကို သဝန္တို၊
စိတ္တိုႏိုင္ေပမယ့္ ေခ်ာတဲ့ ေယာက္်ားကိုၾကည့္တဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕အၾကည့္က
ေခ်ာတဲ့မိန္းကေလးကို ၾကည့္တဲ့ ကိုယ့္အၾကည့္ထက္ ႐ိုးသားပါတယ္။
မိန္းကေလးေတြ ၾကည့္တဲ့အၾကည့္က လွတဲ့ပစၥည္းတစ္ခု၊ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို
ၾကည့္႐ႈခံစားသလိုပဲ ေယာက္်ားေလးေတြလို ၾကည့္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္တာေတြ
မပါပါဘူး။

၆) မ႐ိုက္နဲ႔

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ႐ုိက္တတ္တဲ့ ေယာက္်ားေလာက္ ေအာက္တန္းက်တာ မရွိဘူး။
သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈဆိုတာ ရွိသင့္တယ္။ လက္မပါသင့္ဘူး။
သူ႔ကို မခ်စ္ေတာ့ရင္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ျပန္ေမးၾကည့္ပါ။
သူ႔ကိုေပ်ာ္ေအာင္ ဆက္ထားႏိုင္မလား? တကယ္လို႔ မထားႏိုင္ခဲ့ရင္
ဆုပ္ကိုင္မထားပါနဲ႔။ လက္လြတ္လိုက္ပါ၊ သူ လြတ္လပ္ပါေစ။

၇) ႏူးညံ့ပါ

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထက္ျမက္္ေနပါေစ… ေယာက္်ားတစ္ဦးရဲ႕
ဦးေဆာင္ဆံုးျဖတ္မႈကို ပိုအေလးထားၾကတယ္။ ဒါမွ ကိုယ့္အတြက္
ေဘးကင္းလံုျခံဳတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ မိန္းမေတြဟာ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ ႏူးညံ့
သိမ္ေမြ႔တာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။ တကယ္လို႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မႈက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔
လက္နက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏူးညံ့မႈက မိန္းကေလးအတြက္
အဏွျမဴပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးေတြမွာ ေမြးရာပါ
မိခင္စိတ္ရွိတာေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို အစစအရာရာ
စိုးရိမ္စိတ္ေတြပိုျပီး ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ လိုက္ေျပာမယ္။
အလိုလိုက္တတ္သလို၊ ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီလိုလုပ္လို႔ လိုက္စြက္ဖက္မယ္။
ဒါေတြကို အျပစ္မျမင္ ေဗြမယူ၊ ေဒါသမထြက္ဘဲ ႏူးညံ့ေပးပါ။ သူဟာ
မိခင္စိတ္ရွိတဲ့ မိန္းမသားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

၈) မိသားစုဟာ ပထမ

ေယာက္်ားေတြဟာ အလုပ္ကို တာဝန္ယူရတယ္။ အလုပ္အတြက္ စာရိတၱ ေကာင္းရတယ္။
အလုပ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႔နဲ႔ အလုပ္ရဲ႕ ေက်းကြ်န္ မျဖစ္ဖို႔
သိတတ္ရတယ္။ အလုပ္လုပ္တာဟာ မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္၊ မိသားစု
စားဝတ္ေနေရးအတြက္ဆိုရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ကုိယ့္သားသမီးေတြ
ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ ကိုယ္နဲ႔အတူေနခြင့္ အခ်ိန္ကို မၾကာခဏေပးပါ။

၉) ေယာကၡမဆိုတာလည္း မိဘပဲ

မိန္းမကို တကယ္ခ်စ္ရင္ သူ႔မိဘေတြကုိလည္း ခ်စ္ပါ။ စိတ္ထဲမွာ
ဒါကိုယ့္မိဘေတြပဲလို႔ ထည့္ထားပါ။ ေယာကၡမေတြကို ကိုယ့္မိဘအရင္းလို
သေဘာထားႏိုင္ရင္ သူတို႔ကလည္း ကိုယ့္ကို သားအရင္းလို သေဘာထားၾကပါလိမ့္မယ္။
လူေတြက အသက္ၾကီး အုိမင္းလာရင္ ကေလးေလးနဲ႔ တူသြားတတ္သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္
တစ္ေန႔တစ္ျခား အုိမင္းလာတဲ့ ေယာကၡမ၊ မိဘေတြကို ကေလးတစ္ေယာက္ သေဘာထားျပီး
ဂရုစိုက္ပါ၊ ျပဳစုပါ။ သူတုိ႔ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေခ်ာ့ျမဴပါ။ ကိုယ္လဲ
တစ္ေန႔ေန႔မွာ အိုမင္းလာႏိုင္တဲ့အတြက္ ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္ကို
ျပဳလုပ္ေနသလိုပဲ ကိုယ့္သားသမီးေတြ အတုယူႏိုင္ဖို႔ လူအိုေတြကို
ဘယ္လိုဂ႐ုစိုက္ ေလးစားရမယ္ဆိုတာကို သူတို႔ သိျမင္ပါေစ။ ဒါမွ
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကို သူတို႔ျပန္ေလးစားပါလိမ့္မယ္။

၁ဝ) သစၥာ၊ ယံုၾကည္ျခင္း၊ ခြင့္လြတ္ျခင္း၊ နားလည္ျခင္း

လူႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းစပ္ဖို႔ ဒါေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ ကိစၥတိုင္းကို ဖြင့္ေျပာ
တိုင္ပင္သင့္တယ္ဆိုေပမယ့္ တစ္ခါတေလ မတတ္သာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်ဳိသာတဲ့
မုသားကိုလည္း သံုးႏိုင္ပါတယ္။ ျပႆနာတစ္ခုခု ရင္ဆိုင္ရျပီဆိုရင္
မိန္းကေလးကို အျပစ္မတင္ခင္ ကိစၥတစ္ခုရဲ႕ အတိမ္၊ အနက္ကို
ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္ဖို႔ လိုျပီး ႐ႈေထာင့္ အဖက္ဖက္ကေန
အရင္ၾကည့္႐ႈခံစားေပးပါ။ မိန္းကေလးဖက္ကေန ဝင္ေရာက္္ခံစားတတ္ဖို႔လည္း
လိုပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ဟာ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ရဆံုးျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ကိုနားလည္ေပးပါ။
အားေပးပါ။ ခြင့္လြတ္ေပးပါ။

ဒါေတြ သင္သိထားဖို႔ လိုလိမ့္မယ္ေနာ္။

မသိေသးတဲ႔မိတ္ေဆြေတြကိုအသိေပးမ်ွေဝတာပါ။

အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္...
ကိုရင္ကိုမင္း

အသံနဲ႕ အမွားေႏွာမွာလား ၊ ဉာဏ္နဲ႕စကားေျပာမွာလား

ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက ၏ ၿငိမ္းေအးေသာဘ၀ပိုင္ရွင္ မွ အသံနဲ႕ အမွားေႏွာမွလား ၊ ဉာဏ္နဲ႕စကားေျပာမွာလား ေဆာင္းပါးကို ကူးယူပူေဇာ္ပါသည္။ ။




ၿငိမ္းေအးေသာဘ၀ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ဖို႕အတြက္ ေနာက္အရည္အေသြးတစ္ခုကေတာ့ စကားကို ဉာဏ္နဲ႕ခ်င့္ခ်ိန္ဆင္ျခင္ျပီးမွ
ေျပာဆိုျခင္း ၊ သို႕မဟုတ္ ႏႈတ္ေစာင့္စည္းျခင္းဆိုတဲ့ အရည္အေသြးပါပဲ။
စကားကို ဉာဏ္နဲ႕မဆင္ျခင္ဘဲ ေျပာတတ္တဲ့သူ ၊ ႏႈတ္မေစာင့္စည္းတဲ့သူဟာ စိတ္ရဲ႕ၿငိမ္းေအးမႈကို ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ႏႈတ္မေစာင့္စည္းဘဲအဆင္ျခင္မဲ့ ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြရဲ႕
ေနာက္ကြယ္မွာ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ျပသနာေတြရႈပ္ေထြးစြာပါလာတတ္လို႕ပါပဲ။

စကားတစ္ခြန္းေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေျပာသင့္၊ မေျပာသင့္ဉာဏ္နဲ႕အရင္ဆံုးဆင္ျခင္ပါ။ ျပီးရင္ ေျပာသင့္တာကိုပဲေျပာပါ။ မေျပာသင့္တာကို လံုး၀မေျပာပါနဲ႕။ ေျပာသင့္တာကိုလည္းလိုအပ္သေလာက္သာေျပာပါ။ လိုအပ္တဲ့အတိုင္းအတာထက္ပိုျပီးမေျပာပါနဲ႕။ မလိုဘဲစကားေၾကာရွည္တာဟာ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္လည္းကုန္ ၊ ေလလည္းကုန္ပါတယ္ ။ အမွားေတြလည္းပါလာတတ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕က သတင္းအခ်က္အလက္ေလးတစ္ခု ရလိုက္ျပီဆိုတာ နဲ႕ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ဟိုလူ႕ေျပာ၊ ဒီလူ႕ေျပာ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ လူကိုယ္တိုင္ ေျပာခြင့္မသာရင္ ဖုန္းနဲ႕ဆက္ေျပာတတ္ၾကတယ္ ။ေျပာဖို႕လိုသလား ၊ မလိုဘူးလား ဘာမွဆင္ျခင္မေနေတာ့ဘူး ။ အဲဒီလိုလူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ေျပာဖို႕မလိုတာေတြပဲ ေျပာေနတတ္ၾကတာပါ။

၀မ္းမႏိုင္လို႕ ဗ်စ္ခနဲ ထြက္တတ္တာကို မေအာင့္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ပါးစပ္မႏိုင္လို႕ ထစ္ခနဲ ထြက္တတ္တာကိုေတာ့ သတိၾကီးၾကီး ၊ ဉာဏ္ၾကီးၾကီးနဲ႕ထိန္းသိမ္းေစာင့္စည္းႏိုင္ရပါမယ္။

တခ်ိဳ႕က တို႕ကမွန္တာေျပာတာပဲ ၊ တို႕ကဟုတ္တာေျပာတာပဲ ၊ တို႕ကပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာပဲ ဆိုျပီးစကားကို အထိန္းအကြပ္မရွိ ၊ အစည္းအေစာင့္မရွိ ၊ အဆင္အျခင္မဲ့ စြတ္စြတ္ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။
အဲဒီလို စိတ္မႏိုင္နင္းစြာ ပရမ္းမတာေျပာရတာကိုပဲ တို႕ကဘြင္းဘြင္းသမားလို႕ တလြဲ ဂုဏ္ယူေနတတ္ၾကျပန္ပါေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ စကားကို အထိန္းအေစာင့္မရွိလႊတ္ကနဲေျပာတတ္တဲ့သူေတြဟာ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူ ၊ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့သူ ၊ စိတ္အရည္အေသြးညံ့ဖ်င္းတဲ့သူ ၊ စိတ္တန္ခိုအားကင္းမဲ့တဲ့သူေတြပါပဲ။
ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ တစ္ဖက္သားရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ ထိခိုက္သြားမလား ၊ တစ္ဖက္သားအက်ိဳးပ်က္စီးသြားမလား ၊ တစ္ဖက္သား စိတ္ဆင္းရဲသြားမလားဆိုတာ အျမဲဆင္ျခင္ရပါမယ္ ။

သူၾကိဳက္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ကိုယ္ေျပာလိုက္လို႕တစ္ဖက္သားမွာ တကယ္အက်ိဳးရွိသြားရင္ေတာ့ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ ၾကည့္ျပီး ေျပာရမွာေပ့ါ။ ဒါေပမဲ့သူမၾကိဳက္တာေျပာလိုက္လို႕သူ႕အတြက္လည္း ဘာမွအက်ိဳးထူးမသြားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းေစခ်င္လို႕ေျပာတာပါ ဆိုျပီးနာမည္ေကာင္း ယူမေနပါနဲ႕ ။ အလကားပါပဲ။ ဘယ္သူကမွ ေက်းဇူးတင္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး ။

ဒီေနရာမွာ စကားေျပာတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သုဂတ ဂုဏ္ေတာ္ကို အျမဲသတိရဖို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္ ။ သုဂတ ဂုဏ္ေတာ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္အမ်ားၾကီးထဲက တစ္ခုကေတာ့ ေကာင္းေသာစကားကိုဆိုေတာ္မႈတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား ပါ။ ေကာင္းေသာစကားဆိုတာ မွန္လည္းမွန္ အက်ိဳးလည္းရွိတဲ့စကားကို ေခၚပါတယ္ ။

မွန္ကန္၍အက်ိဳးရွိေသာစကားကိုသာ ဆိုေတာ္မႈတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား လို႕ ထပ္ခါထပ္ခါပြားမ်ားရင္းနဲ႕ ငါလည္းမွန္တာပဲေျပာမယ္။ မွန္တိုင္းမေျပာဘူး၊ အက်ိဳးရွိတာပဲေျပာမယ္လို႕ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ႏႈတ္ကို ေစာင့္စည္းတဲ့သူ ၊ စကားကို ဉာဏ္နဲ႕ခ်င့္ခ်ိန္ဆင္ျခင္ျပီးေျပာတဲ့သူ ျဖစ္လာမွာမလြဲပါဘူး ။

စကားတိုင္းမွာ ဉာဏ္ပါလာျပီဆိုရင္ လိမ္ညာစကားေတြလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ။ ကုန္းတိုက္တဲ့စကားေတြလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ၊ ၾကမ္းတမ္းရိုင္းပ်တဲ့စကားေတြလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ။ အက်ိဳးမရွိတဲ့ အႏွစ္မဲ့စကားေတြလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ။

ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာတဲ့စကားေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ဘာမွပါမလာေတာ့တဲ့အတြက္ စကားဆင္ျခင္ေျပာသူဟာ ၿငိမ္းေအးေသာဘ၀ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ရပါတယ္။

ဘာစကားပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုအပ္မွေျပာတာပဲေကာင္းပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေျပာဖို႕မလိုအပ္ေသးရင္ တစ္စကၠန္႕ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ တစ္မိနစ္ ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္အခ်ိန္ဆိုင္းထားလိုက္ပါ ။ ေနာက္တစ္နာရီမွေျပာသင့္တဲ့စကား ေနာက္တစ္နာရီမွေျပာပါ။ သတိရတုန္း ဆိုျပီးခ်က္ခ်င္းမေျပာလိုက္ပါနဲ႕ ။ ေနာက္တစ္ရက္မွေျပာသင့္တဲ့စကား ေနာက္တစ္ရက္မွေျပာပါ။ ေမ့သြားမွာစိုးလို႕ဆိုျပီးဒီေန႕မေျပာလိုက္ပါနဲ႕။ ကိုယ့္အတြက္လည္းဘာမွအက်ိဳးမရွိ သူ႕အတြက္လည္း ထိခိုက္နစ္နာေစမယ့္ စကားမ်ိဳးဆိုရင္မွန္ေနေတာင္မွလံုးမေျပာပါနဲ႕။ လုပ္ၾကံျပီးေျပာဖို႕ကေတာ့ စိတ္ကူးထဲေတာင္မထည့္ပါနဲ႕။

အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္...
ကိုရင္ကိုမင္း

Tuesday, February 8, 2011

၂၄ ပစၥည္း ပဌာန္း ရုပ္ၿပစုံ

( ၂၄ ပစၥည္း ပဌာန္း ရုပ္ၿပစုံ )





ေညာင္ပင္ အစရွိသည္တို့၏ အျမစ္သည္ ထိုသစ္ပင္တို့အား ပင္စည္ျပန့္ပြားျခင္း၏
အေၾကာင္းအျဖစ္ ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟာ အေဒါသ၊အေလာဘ၊
အေမာဟ အားျဖင့္ေျခာက္ပါးေသာ ဟိတ္တရားတို့၏ သဟဇာတ္ သမၸယုတ္ျဖစ္ေသာ
ခႏၶာငါးပါး၊ ရုပ္နာမ္တရားတို့အား စည္ပင္ျပန့္ပြားေၾကာင္း၏ အျဖစ္ျဖင့္
ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ ေဟတုပစၥည္း။




ၾကိဳးလြန္၊ ေတာင္ေဝွး အစရွိသည္ သည္ မစြမ္းနိုင္သူလူအေပါင္းအား ဆြဲရာ၊ ေထာက္ရာ
အားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့ ရူပါရံုအစရွိေသာ အာရံုေျခာက္ပါး ပစၥည္းတရားတို့၏
ေလးပါးေသာ နာမကၡႏၶာတို့အား ဆြဲရာ၊ ေထာက္ရာ၊ အာရံုျပဳရာအားျဖင့္
ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ အာရမၼနပစၥည္း



ေလးကြ်န္းသနင္း သၾကာမင္းသည္၊ စက္တြင္းအာဏာ၊ ပိုင္ထိုက္ရာဟူ၊ ခပ္သိမ္းလူကို၊
ျပိဳင္သူေဝးကြာ၊ အာဏာလြမ္းမိုး၊ အစိုးရျခင္းျဖစ္သကဲ့သို့၊ အေလးအျမတ္ျပဳေစအပ္သည္၊
ေျခာက္ရပ္အာရံု၊ ေလးစံုေသာ ဆႏၵ-စိတၱ-ဝီရိယ-ဝီမံသ တို့၏ မိမိဆိုင္ရာ၊ နာမ္ခႏၶာႏွင့္၊
သဟဇာတ္မွန္၊ နာမ္ရုပ္မ်ားစြာ၊ ငါးခႏၶာကို၊ အာဏာလြမ္းမိုး၊ အစိုးရျခင္းျဖင့္
ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိသည့္ အဓိပတိပစၥည္း။



စတုဒီပ၊ စကၠိႏၵသည္ သားလွသည္းခ်ာ ၾသရသာကို နန္းလ်ာထီးျဖဴ ေဆာင္းႏွင္းမူလ်က္
နတ္ရြာတက္၏ သိူ့၊ ပဋိသေႏၶ အစရွိေသာ ေရွးေရွးေသာ နာမကၡႏၶာတို့၏ ထင္ရွားမရွိ
ခ်ဳပ္ေလျခင္းျဖင့္ ပထမဘဝင္အစရွိေသာ ေနာက္ေနာက္ေသာ နာမကၡႏၶာတို့အား
မိမိ၏ အျခားမဲ့ ၌ ျဖစ္ခြင့္ေပး၍ ေက်းဇူးျပဳျခင္း လကၡဏာရွိေသာ အနႏၱရပစၥည္း။



ေလးကြ်န္းေရာင္ရွိန္၊ ေတာက္ေလာင္ထိမ္သည့္ ဘူမိႏၵရာဇ္ ေစာသနစ္၏ ခ်စ္သားၾသရသာ
ဥပရာကို နန္းလ်ာေဆာင္ႏွင္း အလွည့္သြင္းလ်က္ ေတာထြက္ျခင္းအမွု့သည္
ထိုသားၾကီးရတနာအား မင္းအျဖစ္ကိုရ ေစျခင္းငွာေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့ ေနာက္ေနာက္ေသာ
နာမကၡႏၵာတို့အား ျဖစ္ခြင့္ေပးေသာ ေရွးေရွးေသာ နာမကၡႏၵာတို့၏ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျခင္းျဖင့္
ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ သမနႏၱရပစၥည္း။



ဆီမီးေတာက္သည္ မိမိေတာက္ထြန္းသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ အလင္းေရာင္ျဖစ္ေစသကဲ့သို့၊
ေဝဒနကၡႏၶာ အစရွိသည္တို့၏ သဟဇာတ္ရုပ္နာမ္တရားတို့အား လည္းေကာင္း၊ ပထဝီအစရွိေသာ
မဟာဘုတ္တို့၏ ၾကြင္းေသာ မဟာဘုတ္ဥပါဒါရုပ္တို့အားလည္းေကာင္း၊ မိမိႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္း
တစ္ေပါင္းတည္းျဖစ္ေစျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္း လကၡဏာရွိေသာ သဟဇာတပစၥည္း။



အေျခေလးခု၊ အေျခႏွစ္ခုရွိေသာ သတၱဝါတို့၏ ထို အေျခေလးခု အေျခႏွစ္ခုတို့သည္
အခ်င္းခ်င္း တစ္ေခ်ာင္းသည္ တစ္ေခ်ာင္းအား အျပန္အလွန္အေထာက္အပံ့ျဖစ္၍
ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို ့၊နာမကၡႏၵာေလးပါးတို့၏ လည္းေကာင္း၊ မဟာဘုတ္ေလးပါးတို့၏
လည္းေကာင္း၊ ပဥၥေဝါကာရ ပဋိသေႏၶ နာမကၡႏၵာႏွင့္ ဟာဒယ ဝတၳဳတို့၏ လည္းေကာင္း
အခ်င္းခ်င္း တစ္ပါးသည္ တစ္ပါးအား အျပန္အလွန္အေထာက္အပံ့ျဖစ္၍
ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ အညမညပစၥည္း။



ေျမၾကီးအစရွိသည္သည္ သစ္ပင္ႏြယ္ သတၱဝါတို့၏ မွီရာျဖစ္သကဲ့သို့၊ စကၡဳအစရွိေသာ
ေျခာက္ပါးေသာဝတၳဳရုပ္တို့၏ စကၡဳဝိညာဏ္ အစရွိေသာ ခုႏွစ္ပါးေသာ ဝိညာဏ္တို့အား
ေရွး၌ မွီရာျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳျခင္း၊ ပုဆိုး အစရွိသည္သည္ ပန္းခ်ီ ေဆး အစရွိသည္ တို့၏
တကြမွီရာျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့၊ နာမကၡႏၵာ ေလးပါး မဟာဘုတ္ေလးပါးတို့၏
မိမိမွၾကြင္းေသာ နာမကၡႏၵာ မဟာဘုတ္ စိတၱဇရုပ္ ဥပါဒါရုပ္ တို့အား အကြမွီရာျဖစ္၍
ေက်းဇူးျပဳျခင္း လကၡဏာရွိေသာ နိႆယပစၥည္း။



မိုးတြင္းေလးလပတ္လံုးရြားေသာမိုးၾကီးသည္ မိုးကိုမွီကုန္ေသာ ျမက္၊ သစ္ပင္တို့အား
တစ္ေန့တစ္ျခား တိုးပြားစည္ပင္ျခင္းငွာေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို ့၊ ေရွးေရွး၌ ျဖစ္ေသာ ကုသိုလ္၊
အကုသိုလ္၏ ေနာက္ေနာက္မွျဖစ္ေသာ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္တို့အား တေရြ့ေရြ့ တိုးပြား
အားရွိေစေသာအားျဖင့္ အားၾကီးေသာမွီရာျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳျခင္း လကၡဏာရွိေသာ
ဥပနိႆယ ပစၥည္း။



ကမာၻဦးက ကြန့္ျမဳးေရာင္ရွြန္း ေနလဝန္းတို့သည္ အလင္းကိုမွီကုန္ေသာ သတၱဝါတို့အား
ေရွး၌ ျဖစ္၍ ထိုထိုအလိုရွိအပ္ေသာ အမွု့ၾကီးငယ္တို့ကို ျပီးေစျခင္းငွာေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့
ေရွး၌ ျဖစ္ေသာဝတၳဳေျခာက္ပါးတုိ့၏ ေနာက္၌ ျဖစ္ေသာ နာမကၡႏၵာတို့အား ဆြဲမွီရာျပဳလ်က္
ေရွ့၌တည္၍ ေက်းဇူးျပဳျခင္း လကၡဏာရွိေသာ ပုေရဇာတပစၥည္း။



အစာမစား၊ ဖြားစနုနယ္ ဠင္းတငယ္တို့၏ ေနာင္ဝယ္စားရလတၱံဟု ခ်င္ျခင္းေစတနာသည္
ထို ဠင္းတငယ္တို့အား ခႏၶာမေၾက၊ မေသမေပ်ာက္၊ ေမြွးေတာင္ေပါက္၍ အေလ်ာက္ဘာသာ
ၾကီးျမင့္လာေအာင္ ေကာင္းစြာေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့၊ ေနာက္၍ျဖစ္ေသာ ပဥၥေဝါကာရ နာမကၡႏၵာ
တို့၏ ေရွး၌ ျဖစ္ေသာ ရူပကၡႏၶာတို့အား မခ်ဳပ္မေပ်ာက္ တစ္ဆယ္ခုႏွစ္ခ်က္ စိတၱကၡဏတိုင္
ေရာက္ေအာင္ အသက္ရွည္ေစျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ ပစာၦဇာတပစၥည္း။



ေရွးေရွးလိမ္းက်ံအပ္ ထံုအပ္ေသာ အရက္၊ နံသာ၊ အစရွိသည္တို့၏ အနံသည္
ေနာက္ေနာက္ ထံုအပ္ေသာ အရက္ နံသာ အစရွိသည္တို့အား အတိုင္းထက္အလြန္
အခိုး အနံ့ထြက္ေစျခင္းငွာ ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့ ေရွးေရွး၌ျဖစ္ေသာ ပထမေဇာ
အစရွိသည္တို့၏ ေနာက္ေနာက္ရွိေသာ ဒုတိယေဇာ အစရွိသည္တို့အား
အဆင့္ဆင့္တိုးပြားအားရွိေစသျဖင့္ အဖန္တလဲလဲ မွီဝဲထံုတတ္ေသာ အျဖစ္ျဖင့္
ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွီေသာ အာေသဝနပစၥည္း။




သရက္၊ မာလကာ၊ တမာ၊ ေခြးေတာက္ပင္ အစရွိသည္တို့၏ မ်ိဳးေစ့သည္ ထိုထို သရက္
မာလကာ တမာ ေဖြးေတာက္ပင္ အစရွိသည္၏ ေပါက္ေရာက္ေၾကာင္းျဖစ္သကဲ့သို့ ကုသိုလ္၊
အကုသိုလ္ အစရွိေသာေစတနာတို့၏ အခုဘဝ သဟာဇာတျဖစ္ေသာ ရုပ္နာမ္တရားတို့
အားလည္းေကာင္း ေနာက္ေနာက္ေသာ ခဏ ေနာက္ေနာက္ေသာ ဘဝတို့၌ ရလတၱံ့ေသာ
ဝိေပါက္နာမကၡႏၶာ ကဋတၱာရုပ္တို့အား လည္းေကာင္း ျဖစ္ေၾကာင္းျဖစ္၍၊ ဝွာ ျဖစ္ေစျခင္းငွာ
ျပဳျပင္တတ္သည္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳျခင္း လကၡဏာရွိေသာ ကမၼပစၥည္း။



ခ်မ္းေအးျခင္းသေဘာကိုျဖစ္ေစဘိသကဲ့သို့ သာယာေျဖးညွင္း သိမ္ေမြ့ျခင္းလကၡဏာ၇ွိေသာ
အက်ိဳးဝိေပါက္ နာမကၡႏၵာ တို့၏ သာယာေျဖးညွင္း သိမ္ေမြ့ျခင္းသေဘာ၇ွိေသာ
သဟာဇာတ္ဝိပါက္ ရုပ္နာမ္တရားတို့အား သိမ္ေမြ့စြာျဖစ္ေစျခင္း လကၡဏာရွိေသာ ဝိပါကပစၥည္း။



တိုင္ အစရွိသည္သည္ ထုပ္၊ ေလ်ာက္၊ ျခင္၊ ခံ၊ နံရံ၊ အမိုး စသည္တို့အား
ေထာက္ပံ့တည္တံ့ေစျခင္းအားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို ့ဖႆ၊ ေစတနာ၊ ဝိညာဏ္၊
ကဗဠီကာရအာဟာရဟု ဆိုအပ္ေသာ အာဟာရတရားေလးပါးတို့၏
သဟဇာတ္ရုပ္နာမ္တို့အား ေထာက္ပံ့ေဆာင္ရြက္ေသာအားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္း
လကၡဏာရွိေသာ အာဟာရပစၥည္း။



ျမိဳ့ျပေက်းရြာ သီးသန့္ေပး၍ ေမြးေကြ်းခန့္ထား မူးမတ္မ်ားတို့သည္ အခ်င္းခ်င္းအစိုးရျခင္း
သတၱိကို မျဖစ္မူ၍ မိမိပိုင္ရာ အာဏာအတြင္း လူခပင္းကို ႏွိမ္နင္းလြမ္းမိုး အစိုးရျခင္းျဖင့္
ကိုးစားအားျပဳရာျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့ နာမကၡႏၶာ ေလးပါးတို့၏ သဟဇာတ္ျဖစ္ေသာ
ရုပ္နာမ္တရားတို့အား တကြျဖစ္၍ အစိုးရျခင္း၊ စကၡဳအစရွိေသာ ဝတၳဳေျခာက္ပါးတို့၏
စကၡဳဝိညာဏ္ အစရွိေသာ သတၱဝိညာဏဓာတ္တို့အား ထိုက္ေလ်ာက္သည့္အားေလ်ာ္စြာ
ေရွ့၌တည္၍အစိုးရျခင္း ရုပ္ဇီဝိတိေျႏၵ၏ ကလာပ္တူ ကမၼဇရုပ္တို့အား တစ္ကြျဖစ္၍
အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္ေသာအားျဖင့္ အစိုးရျခင္း ဤသို့ဆိုအပ္ခဲ့ျပီးေသာ
အစိုးရျခင္းျဖင့္ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ ဣျႏၵိယပစၥည္း။




ၾကီးလွခြန္အား စြမ္းပကားႏွင့္ ေတာင္ဖ်ားေတာင္ေပၚ တက္ေမွ်ာ္နိုင္သူသည္ အားပါးႏြဲ့လ်
မစြမ္းၾက၍ ေအာက္ကေနသူလူအေပါင္းတို့အား အေဝးအနီး အၾကီးအငယ္မဆို
ထိုထုိအရပ္၍တည္ေသာ အလိုရွိအပ္ေသာဝတၳဳတို့ကို ထင္း၇ွားရွဳ့ေစ သိေစျခင္းငွာ
ေျပာၾကားျခင္းအားျဖင့္ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့ ဝိတက္ ဝိစာရ အစရွိေသာ ဈာနင္တရားငါးပါးတို့၏
သဟာ ဇာတ္ရုပ္နာမ္တို့အား ထိုထုိေသာအာရံု ဝတၳဳ အမွဳၾကီးငယ္ တို့၌ ေပ်ာ္ပိုက္
က်က္စားနိုင္ေစျခင္းငွာေက်းဇူးျပဳျခင္းဟု ဆိုအပ္ေသာ ဈာနပစၥည္း။




သားရဲရွိရာ ဤမွာဖက္မွ သားရဲကင္းရာ ဟိုမွာဖက္သို့ ပို့ေဆာင္တတ္ေသာ ကုတို့သူၾကီး
ပညာရွိသည္ ကုတို့စီးသူလူအေပါင္းအား သားရဲေဘးဒဏ္ ရမၼက္ကင္းရာ
ဟိုမွာဖက္သို့ ေရာက္ေစေၾကာင္းျဖစ္သကဲ့သို့ ၊ ကုသိုလ္ ဝိပါက္ ကရိယာ မဂၢင္တရားရွစ္ပါးတို့၏
သဟဇာတ္ရုပ္နာမ္တရား တို့အား မဲညစ္ေသာ သာဝဇၨအကုသိုလ္အျဖစ္မွ ျဖဴစင္ေသာ
အနဝဇၨအဖို့သို့ ေရာက္ေၾကာင္းအားျဖင့္ေက်းဇူးျပဳျခင္း၊ သားရဲကင္းရာ ဤမွာဖက္မွ သားရဲရွိရာ
ဟိုမွာဖက္သို့ ပို့ေဆာင္တတ္ေသာ ကုတို့သူၾကီး သူစဥ္းလဲသည္ ကုတို့စီးသူလူအေပါင္းအား
သားရဲရွိရာဤမွာဖက္သို့ ေရာက္မွားေစေၾကာင္းျဖစ္သကဲ့သို ့ မိစာၦဒိ႒ိ မိစာၦသတိ
အစရွိေသာအကုသိုလ္ မဂၢင္တရားေလးပါးတို့၏ သဟဇာတ္ရုပ္နာမ္တရားတို့အား
ျဖဴစင္ေသာ အနဝဇၨမွ မည္းညစ္ေသာသာဝိဇၨ အကုသိုလ္ဓမၼ သို့ေရာက္ေစေၾကာင္း
ေက်းဇူးျပဳျခင္းဟုဆိုအပ္ေသာ မဂၢပစၥည္း။



နိဳ့ရည္ ေထာပတ္ ပ်ား သကာ ဟူေသာ စတုမဓူအရသာသည္ အခ်င္းခ်င္း ႏွီးေႏွာသင့္ေလ်ာ္
အစပ္ေတာ္သကဲ့သို့ ေဝဒနာစေသာ နာမကၡႏၵာတို့၏ သမၸယုတ္ျဖစ္ေသာ နာမကၡႏၵာတို့အား
ဧကုပၸာဒဧကနိေရာဓစေသာ လကၡဏာ အာရံုညြတ္ျခင္း နမနသေဘာ
ႏွီးေႏွာေပါင္းယွဥ္ေသာအားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္းဟုဆိုအပ္ေသာ သမၸယုတၱပစၥည္း။



အစပ္ အဖန္ အငံ အခါး စသည္ျပားေသာ အရသာသည္ အခ်င္းခ်င္းေရာေႏွာေပါင္းထား
ျဖစ္ေလျငားေသာ္လည္း တပါးသည္ တစ္ပါးႏွင့္ ႏွီးေႏွာသင့္ေလ်ာ္ စပ္မေတာ္သကဲ့သို့
ရူပကၡႏၶာ၊ နာမကၡႏၶာ တရားတို့၏ အတူတကြ ေၾကာင္းအက်ိဳးျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း
ေရွးေနာက္မေဝး အေၾကာင္းအက်ိဳးျဖစ္ၾကေသာ္လည္းေကာင္း ရုပ္၏သေဘာ
နာမ္၏သေဘာ မေႏွာမယွက္ သက္သက္ေသာ အေၾကာင္းအက်ိဳးျဖစ္၍
ေက်းဇူးျပဳျခင္းဟုဆိုအပ္ေသာ ဝိပၸယုတၱပစၥည္း။



ေျမၾကီး ျမင္းမိုရ္ အစရွိသည့္ ခပ္သိမ္း စိမ္းရွင္ ျမက္သစ္ပင္အေပါင္းတို့အား မိမိထင္ရွား
ရွိေသာအားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့ ဆိုအပ္ခဲ့ျပီးေသာ နာမကၡႏၵာေလးပါး မဟာဘုတ္ေလးပါး
အာရံုေျခာက္ပါး ရုပ္ဝတၳဳေျခာက္ပါး ပဥၥေဝါကာရနာမကၡႏၶာ၊ ဖႆ ေစတနာ ဝိညာဏ
ကဗဠီကာရအာဟာရ ရုပ္ဇီဝိတိေျႏၵ အစရွိေသာ ပစၥည္းတရားတို့၏ မိမိနွင့္ဆိုင္ရာ
ပစၥယုပၸန္တရားတို့အား တကြနက္ျဖစ္၍ ထင္ရွားရွိျခင္း၊ ေထာက္ပံ့ေစနိုင္ေသာအားျဖင့္
တကြထင္ရွားရွိျခင္း အစိုးရေဟာအားျဖင့္ တကြထင္ရွားရွိျခင္း သတၱိျဖင့္
ေက်းဇူးျပဳျခင္းဟုဆိုအပ္ေသာ အတိၳိပစၥည္း။



ေနေရာင္၏ ဝင္ေပ်ာက္ျခင္းသည္ လေရာင္ထြန္းေတာက္ျခင္းငွာေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့
ေရွးေရွးေသာစိတ္တို့၏ မိမိတို့ထင္ရွားမရွိ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျခင္းျဖင့္ ေနာက္ေနာက္ေသာစိတ္တို့အား
ျဖစ္ခြင့္ေပး၍ ေက်းဇူးျပဳျခင္းဟုဆိုအပ္ေသာ နတၳိပစၥည္း။



ညဥ့္၏ ကင္းကုန္ျခင္းသည္ ေနအာရံုတက္ျခင္းငွာေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့ ေရွးေရွးေသာစိတ္တို့၏
မိမိတို့ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ကင္းကုန္ျခင္းျဖင့္ ေနာက္ေနာက္ေသာစိတ္တို့အား ျဖစ္ခြင့္ေပး၍
ေက်းဇူးျပဳျခင္းဟု ဆိုအပ္ေသာ ဝိဂတပစၥည္း။



မဟာသမုဒၵရာသည္ တိမိရ တိပိဂၤလ မဟာတိမိရ စေသာ ငါးၾကီးတို့အား မိမိႏွင့္မကင္း
စေကာင္းေသာအားျဖင့္ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို့ ဆိုအပ္ခဲ့ျပီးေသာ နာမကၡႏၶာ အစရွိသည္တို့၏
မိမိတို့ဆိုင္ရာ ပစၥယုပၸန္တရားတို့အားထင္ရွားတည္ရွိျခင္း မကင္းျခင္း ျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္းဟု
ဆိုအပ္ေသာ အဝိဂတပစၥည္း။

ေဟတုပစၥေယာ = ဟိတ္ေျခာက္ပါးျဖစ္၍ ပစၥယုပၸန္တရားတို႔အား အျမစ္သဖြယ္ ေက်းဇူးျပဳ
တတ္ေသာတရားလည္းေကာင္း။
(ေရေသာက္ျမစ္လွ်င္၊ ယင္းသစ္ပင္ကို၊ စည္ပင္ေစမႈ၊ ေက်းဇူးျပဳ၊ ေဟတုပစၥည္းေခၚ)
အာရမၼဏပစၥေယာ = အာ႐ံုေျခာက္ပါးျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(ေတာင္ေဝွးႀကိဳးတန္း၊ သူမစြမ္းကုိ၊ မပန္းေစရေစ၊ ထိုင္ထေစမႈ၊ ေက်းဇူးျပဳျပန္၊ အာရမၼဏေခၚ)

အဓိပတၱိပစၥေယာ = အႀကီးအမွဴးျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(စၾကာမင္းရွင္၊ အုပ္စိုးသြင္သို႔၊ ၿပိဳင္ရွင္မရိွ၊ စိုးအုပ္ဘိ၊ အဓိပတိေခၚ)

အနႏၲရပစၥေယာ = အျခားမဲ့ (တဆက္တည္း အၾကားမရိွ) ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ
တရားလည္းေကာင္း။
(စၾကာမင္းဖ်ား၊ နတ္ရြာလားေသာ္၊ သားႀကီးနန္းရ၊ ျဖစ္ရပမာ၊ ျခားရာမရိွ၊ ေက်းဇူးရိွ)

သမနႏၲရပစၥေယာ = ေကာင္းစြာ အျခားမဲ့ (တဆက္တည္း အၾကားမရိွ) ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳ
တတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(စၾကာမင္းဖ်ား၊ ေတာထြက္သြားေသာ္၊ သားႀကီးနန္းရ၊ ျဖစ္ရပမာ၊ ျခားရာမရိွ၊ ေက်းဇူးရိွ)

သဟဇာတပစၥေယာ = အတူတကြ ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း၊
(ဆီမီးေတာက္ေသာ္၊ အလင္းေပၚသို႔၊ ထို႔တူတသီး၊ ပစၥည္းပစၥယုပၸန္၊ အတူျဖစ္ဟန္ကို)

အညမညပစၥေယာ = အခ်င္းခ်င္းအျပန္လွန္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း၊
(သစ္သားသံုးခြ၊ ခ်င္းခ်င္းမသို႔၊ အညမညံ၊ ျပန္လွန္သမႈ၊ ေက်းဇူးျပဳ)

နိႆယပစၥေယာ = မီွရာျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း၊
(သစ္ပင္တည္ရာ၊ ေျမပမာလွ်င္၊ မီွရာတည္မႈ၊ ေက်းဇူးျပဳ)

ဥပနိႆယပစၥေယာ = အားႀကီးေသာ အေၾကာင္းျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(မိုးႀကီးပမာ၊ သတၱဝါေတြ၊ တည္ေနႏိုင္မႈ၊ ေက်းဇူးျပဳ၊ ဥပနိႆယေခၚ)

ပုေရဇာတပစၥေယာ = ေရွး၌ ျဖစ္ႏွင့္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(ကမၻာဦးက၊ ေနႏွင့္လသို႔၊ ေရွ႔ကျဖစ္လာ၊ ေနာက္ကျဖစ္လာသည့္၊ တရားစုစု၊ ေက်းဇူးျပဳ)

ပစၧာဇာတပစၥေယာ = ေနာက္၌ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(လင္းတငယ္ေသာ္၊ အစာေမွ်ာ္သို႔၊ ေနာက္ေပၚလာသည့္၊ ပစၥည္းတရားစု၊ ေက်းဇူူးျပဳ)

အာေသဝနပစၥေယာ = အဖန္တလဲလဲ မီွဝဲထံုအပ္သည္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ
တရားလည္းေကာင္း။
(ေရွးေရွးထံုထား၊ နံ႔သာလားသို႔၊ ေရွ႔ဖ်ားက်မ္းဂန္၊ ေလ့လာသန္လပ္၊ ေနာက္ထပ္က်မ္းဂန္၊
အျမင္သန္သည္၊ ဧကန္အာေသဝနသေဘာတည္း။)

ကမၼပစၥေယာ = အေၾကာင္းကံျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(မ်ဳိးေစ့အလား၊ ပမာထား၍၊ ႏွစ္ပါးေသာကံ၊ အေျခခံကာ၊ ေဝဘန္သမႈ၊ ေက်းဇူးျပဳ)

ဝိပါကပစၥေယာ = အက်ဳိးျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(ခ်မ္းရိပ္နားေန၊ သြန္းေလေျပသို႔၊ ကံေနအလား၊ အျဖစ္မ်ားမႈ၊ ေက်းဇူးျပဳ)

အာဟာရပစၥေယာ = ေထာက္ပ့ံ ခိုင္ခံေစတတ္သည္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(အိမ္ကို က်ားကန္၊ ျဖစ္ရဟန္သို႔၊ သ႑ာန္တူစြ၊ ေထာက္ပံ့မသည့္၊ အာဟာရျဖစ္မႈ၊ ေက်းဇူးျပဳ။)

ဣၿႏၵိယပစၥေယာ = အစိုးရသည္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(မိမိဆိုင္ရာ၊ ကိစၥမွာလွ်င္၊ ေကာင္းစြာစိုးရ၊ ျဖစ္ရစင္စစ္၊ ပေဒသရာဇ္၊ စိုးအုပ္လွစ္သို႔)

စ်ာနပစၥေယာ = ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံုသို႔ကပ္၍ စူးစူးစိုက္စိုက္ ႐ႈတတ္သည္၏ အျဖစ္ျဖင့္
ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(သစ္ပင္ေတာင္ငူ၊ တတ္သသူသည္၊ ေအာက္သူတို႔အား၊ ၾကည့္ေျပာျငားသို႔။)

မဂၢပစၥေယာ = သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္းနည္းလမ္းျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ
တရားလည္းေကာင္း။
(ပမာကူသို႔၊ ေဆာင္ယူပို႔သို႔၊ ထို႔တူနိဗၺာန္၊ ေရာက္ေၾကာင္းမွန္ျပဳ၊ ေက်းဇူးျပဳ။)

သမၸယုတၱပစၥေယာ = ယွဥ္သည္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(စတုမဓူ၊ ေရာသည့္တူေပ၊ စိတ္ေစႏွစ္ပါး၊ ခြဲျခားမရ၊ ယွဥ္ၾကသမႈ၊ ေက်းဇူးျပဳ။)

ဝိပယုတၱပစၥေယာ = မယွဥ္သည္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(ရသေျခာက္ပါး၊ ေရာစပ္ထားသို႔၊ ျခားနားမတူ၊ ျဖစ္ဟန္မူသို႔၊ ထို႔တူမျခား၊ ေက်းဇူးျပဳ။)

အတၳိပစၥေယာ = ထင္းရွားရိွဆဲျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(ျမင့္မိုရ္ေျမႀကီး၊ ေထာက္ပ့ံနည္းသို႔၊ ပစၥည္းသတၱိ၊ ေက်းဇူးရိွ၊ အတၳိပစၥည္းေခၚ။)

နတၳိပစၥေယာ = မရိွသည္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(ၿငိမ္းေသေလၿပီး၊ ဆီမီးတႏၲဳ ေက်းဇူးျပဳသို႔၊ ထို႔တူမွတ္ဘိ၊ မရိွသမႈ၊ ေက်းဇူးျပဳ။)

ဝိဂတပစၥေယာ = ကင္းမဲ့ခ်ဴပ္ေပ်ာက္သည္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(ေနေရာင္ေပ်ာက္ကင္း၊ လေရာင္လင္းသို႔၊ ခ်ဳပ္ကင္းေလမႈ၊ ေက်းဇူးျပဳ။)

အဝိဂတပစၥေယာ = မကင္းသည္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရားလည္းေကာင္း။
(သမုဒၵရာ၊ ငါးေပ်ာ္ရာသို႔၊ မကင္းေသာအား၊ ယင္းတရားစု၊ ေက်းဇူးျပဳ။)

ဣတိ၊ ဤသို႔။ စတုဝီသတိ ပစၥယာ၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလးပစၥည္းတို႔သည္။ မဟာပကရေဏ၊
အနႏၲနယ သမႏၲ မဟာပ႒ာန္းက်မ္းႀကီး၌။ ဌိတာ၊ တည္ကုန္သည္။ ေဟာႏၲိ၊ ျဖစ္ကုန္၏။

မိတ္ေဆြတေယာက္ အီးေမးလ္ကေနပို ့လာတာပါ။
ေရးသူအမည္ မသိေပမဲ့လည္း ဘေလာ့တခုခုကၿဖစ္ခဲ့ရင္ ယူသံုးမိတာ ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။
ဒီပိုစ္ ့ေလး ကို က်န္တဲ ့မိတ္ေဆြေတြ ကိုလည္း မွ်ေ၀ခ်င္တာ နဲ ့တင္လိုက္တာပါ။

အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္...
ကိုရင္ကိုမင္း

ေလာင္ၿမိဳက္ရွင္သန္ ပိုးဖလံေတြ


သည္ေန႔ ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာ ခရီး ထြက္သြားၿပီ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ေတြ ေပါ့ပါး သြားလုိက္တာ မေျပာ ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။

စိတ္ေတြ ၾကည္လင္လန္းဆန္း လြန္းလို႔ ေနျပည္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ညေနပြဲ ရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ သည္စိတ္ကူးေလး မိန္းမကို ေျပာျပေတာ့ သူ႔ခမ်ာ မ်က္ရည္လည္ေအာင္ ေပ်ာ္လုိ႔ အေစာႀကီး ကတည္းက ေရမိုးခ်ိဴး ၿဖီးလိမ္း၊ အလွျပင္ေနရွာတယ္။ သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔။ ေပ်ာ္ရွာမွာေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူမ်ားကို ကားေမာင္းပို႔ေပး ေနရတာနဲ႔ပဲ ကိုယ့္မိန္းမ သြားခ်င္ လာခ်င္မယ့္ ေနရာေလးေတြ လုိက္မပို႔ေပး အားေတာ့ဘူး ျဖစ္ခဲ့တာကိုး။ “အစ္ကိုစိုးေရ၊ “၀ါးတား”ေလးရဲ႕ ေရဘူးေလး ေရျဖည့္ၿပီး ေရခဲသတၱာထဲ ထည့္ထားေပးပါဦး။ သြားရင္ ယူဖို႔လည္း မေမ့နဲ႔ဦး။ သတိလည္း ေပးဦး” “ေအး ေအး” ေရဘူးျဖည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ၿပံဳးေနမိတယ္။ သမီးက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေရအရမ္း ႀကိဳက္တာ။ ဟိုး အူ၀ဲ အရြယ္ ကတည္းက ပိုက္ကေလးန႔ဲ စုပ္ၿပီး ေရစက္ေလး ခ်ေပးၿပီလား ဆိုရင္ လွ်ာကေလးနဲ႔ ထိုးထိုးသိမ္းၿပီး ေရစက္ေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ အငမ္းမရ မ်ိဳေတာ့တာ။ မိန္းမကလည္း တစ္ခ်ိန္လံုးပဲ“ အစ္ကိုေရ သမီးေလးက ေရအရမ္း ေသာက္တာပဲေတာ့္” လုိ႔ ေျပာပါမ်ားလြန္းတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ အႀကံရၿပီး “၀ါးတား” (Water) လို႔ ေနာက္ေျပာင္ေခၚလုိက္တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “၀ါးတား” လုိ႔တြင္ သြားပါေလေရာ။ ဒါ့အျပင္ တိုက္ဆိုင္တာလည္း ရွိသဗ်။

သည္သမီးေလး ေမြးကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုလည္း ေရလွ်ံခဲ့တာဗ်။ စီးပြား တက္တာကို ေျပာတာ။ အမွန္ကို ေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စီးပြားတက္တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ ကိုေကာင္းႀကီး စီးပြား တက္တာဗ်။ ဘာထူးလဲ အတူတူပဲေပါ့ဗ်ာ။ သူသြား ေလရာ ကားေမာင္းေလွ်ာက္ ပုိ႔ရတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဆရာ စီးပြား တက္မွေတာ့ ကုိယ္တက္တာနဲ႔ အတူူတူပဲေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား။ ခုဆုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္မွာ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ရွိသင့္ ရွိထုိက္တဲ့ ႐ုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြလည္း အျပည့္ပဲ။ တီဗီြ၊ ဒီဗီဒီစက္၊ ေရခဲေသတၱာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္...စုံေနတာ ပါပဲဗ်ာ။ ဧည့္ခန္းမွာလည္း ဆိုဖာ ဆက္တီေတြ၊ ႐ႈိးေက့စ္ လုိ႔ေခၚတဲ့ အလွျပ မွန္ဗီ႐ို ေတြနဲ႔။ မွန္ဗီ႐ို ထဲမွာလည္း ဧည့္သည္လာရင္ ခင္းက်င္းဧည့္ ခံဖုိ႔ ဧည့္ခံပစၥည္း အျပည့္အစုံ နဲ႔။ ဒါတင္က႐ိုးလား။ ေရွ႕ ႏွစ္ဆုိရင္ ငါးႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ့္ သမီးကုိလည္း အပ်ံစား ေက်ာင္းကို ထားဦးမွာ။

ခုေနာက္ပုိင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက အယ္ရစ္ဆင္ ဟန္းဆက္ အသစ္က်ပ္ ခြၽတ္နဲ႔ ဟန္းဖုန္း တစ္လုံးေတာင္ ရက္ရက္ေရာေရာေပး ထားလုိက္ေသးတာ။ ဘာမဆုိ လုိတရ ဘ၀ပဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဖုန္းအေၾကာင္း စဥ္းစားေနတုန္း ဖုန္းသံထျမည္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဒိတ္ခနဲလန္႔ သြားတယ္။ နံပါတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ပိုထိတ္သြားတယ္။ ဟုိက္ ျပႆနာပဲ၊ ဘာမ်ားအေၾကာင္း ေပၚပါလိမ့္။ ဆရာ့မိန္းမ မၾကဴဆီကဖုန္း။ အလန္႔ တၾကား “ဟဲလုိ” အသံျပဳ လုိက္ရတယ္။

“ေမာင္စိုး၊ နင့္ဆရာ ဘယ္ႏွရက္ ၾကာမယ္ ေျပာသြားလဲ”

“ဗ်ာ”

ဒါကို ကြၽန္ေတာ့္ထက္ သူက ပိုသိရမယ့္ဟာ။
“အစ္မကို ေျပာမသြား ဘူးလား”

“ေျပာပါတယ္။ ငါသိတာနဲ႔ နင္သိတာ ကိုက္မကိုက္ တမင္ေမးတာ”

“ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ သုံးရက္ပဲလုိ႔ ေျပာသြားတာပဲ”

“ေအး ငါေျပာမယ္ ေသခ်ာနားေထာင္။ အခုခဏ ေန ငါလာခဲ့မယ္။ နင္အိမ္မွာ ပဲေစာင့္ေန။ နင့္မိန္းမ ညိဳညိဳေကာ ဘယ္မွ မသြားေစနဲ႔။ ႏွစ္ေယာက္လုံးေရွ႕မွာ ငါ စကားေျပာမယ္”

သီခ်င္းေလးတေအး ေအးနဲ႔ ၿဖီးလိမ္း ၀တ္စားၿပီး ထြက္လာတဲ့ မိန္းမကိုၾကည့္ ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲသြား တယ္။
“ညိဳညိဳေရ သြားပါၿပီ။ မၾကဴႀကီး အိမ္ကိုလာမယ္ တဲ့”

“ေဟာေတာ့္ အစ္ကုိ႔ ဆရာ ဟိုကိစၥပဲလား”

“ဒါပဲ ရွိတာပဲဟာ”

ႏွစ္ေယာက္သား လက္ မိႈင္ခ်လုိ႔ ေစာင့္ရေတာ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ သမီးေလး ကို ႀကိဳတင္ မေျပာရေသး တာ။ မဟုတ္ရင္ ေျပာၿပီးမွ မသြားျဖစ္ရင္ သမီးေလး ၀ါးတားက ဂ်ီက်ေတာ့မွာ။ သူက အျပင္ အရမ္းသြားခ်င္တဲ့ ကေလး။ ေရာက္လာပါၿပီ၊ မယ္မင္းႀကီးမ မၾကဴ။ ကုပ္၀ဲ ဆံပင္တိုတိုကို ေနာက္မွာေခါင္း စည္းႀကိဳး ႐ိုး႐ုိးနဲ႔ ဖ႐ိုရိဖရဲ စည္းထားတယ္။ လုံခ်ည္ ၀တ္ထားပုံက ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ၊ ဘေလာက္စ္ အက်ႌက လည္ပင္းဟုိက္ၿပီး တစ္ဖက္လုိက္ တြဲက်ေနေတာ့ ခါးေအာက္နားမွာ တေစြတေစာင္း တြဲက်လုိ႔။ မထန္ထန္ေအာင္ တမင္ က်င့္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာထား ထန္ထန္ေပၚမွာ ေနမင္းကို အခုပဲ အလုံးလုိက္ မ်ဳိထားရ သလုိ ပူျပင္းေလာက္ၿမိဳက္ေန ဟန္က သူ႔မ်က္ႏွာျပင္မွာ အတိုင္းသားေပၚလုိ႔။ သည္ ပုံစံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ စိတ္ကုန္မယ္ဆုိ ကုန္ခ်င္စရာ လုိ႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးမိလုိက္ ေသးတယ္။

“အုိ မၾကဴတစ္ေယာက္ တည္းလား။ လာ လာ”

ညိဳညိဳက ညစ္ေနတဲ့ စိတ္ကို မေပၚရေလေအာင္ အစြမ္းကုန္ ျပံဳးျပထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ခ်ဳိခ်ဳိေလးေျပာၿပီး အိမ္ ထဲ၀င္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚလုိက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ မယ္မင္းႀကီးမ မၾကဴက ေျခေဆာင့္၀င္လာ ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး ျမဳပ္၀င္ မတတ္ ဆိုဖာေပၚ ဘုတ္ခနဲ၊ အိခနဲ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ အေျခအေန မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေတြးရင္း ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းခိုးခ်မိတယ္။

“နင့္ဆရာ ဘယ္သူနဲ႔ ခရီးသြားတာလဲ”

ခက္တာပဲ။ အဲဒါ ဘယ္ေျပာလုိ႔ ျဖစ္မလဲ။ ဆရာသမားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္လာရင္ အီးဗီဒီ ၀ယ္ေပးမယ္၊ မင္း ႀကိဳက္တာ ၾကည့္ထားလုိ႔ အေသအခ်ာ မွာၿပီး ႏႈတ္ပိတ္ခဲ့တာ။
“ဆရာသိုက္လည္း ပါတယ္။ ဆရာမိုးလည္း ပါတယ္။ ခါတိုင္း သြားေနက် လူေတြပါ အစ္မ”

“ခင္လဲ့ခ်ဳိဦးေရာ ပါ လား”

“အစ္မကလည္း မပါ ပါဘူး”

ကြၽန္ေတာ္ ေျဗာင္လိမ္ ရေတာ့တယ္။ ေျပာရင္းက တစ္လက္စတည္း ညိဳညိဳ႕ ဘက္လည္း လွည့္ၾကည့္ၿပီး အရိပ္အကဲ ျပရေသးတယ္။ ညိဳညိဳကလည္း ပါးနပ္ပါ တယ္။
“မပါဘူး အစ္မ။ ကြၽန္မ သိတယ္”

ညိဳညိဳ႕ခမ်ာလည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ ေျဗာင္လိမ္၊ ေျဗာင္“က”ရပါမ်ားလုိ႔ အေရ ထူေနပါၿပီ။
“အဲဒီမိန္းမ ကုမၸဏီကိုလည္း မလာဘူး။ သူ႔အိမ္မွာလည္း ရွိပုံမရဘူး”

“ကြၽန္မ မလဲ့အိမ္ကို ေမးေပးရမလား အစ္မ”

“အမေလးေလး ေၾကာက္လြန္းလုိ႔။ သူ႔အိမ္က ဟာေတြကလည္း အကဲဆတ္တယ္။ ငါက ဘယ္လုိဘယ္ညာနဲ႔ မယုံသကၤာ ေမးပါတယ္၊ ျမန္းပါတယ္ ဆုိၿပီး ခ်က္ခ်င္း ခင္လဲ့ခ်ဳိဦးကို သံေတာ္ဦး တင္တာ။ ၿပီးရင္ အဲဒီမိန္းမ က ကိုေကာင္းႀကီးကို တစ္ စိတ္တစ္အိတ္လုပ္ၿပီး ခြၽန္ဦး မွာ။ နင့္ဆရာကလည္း သူ႔ဟာ မခြၽန္တိုင္း ထထတြန္ မယ့္ၾကက္ဖ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ နင္တုိ႔ ငါတုိ႔ပဲ အတြန္ခံ ရမွာ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔၊ ေၾကာက္လြန္းလုိ႔”

ညိဳညိဳက “အေအးသြား လုပ္လုိက္ဦးမယ္ အစ္မ”ဆုိ ၿပီး အသာကေလး ေခတၱခဏ စေတးေရွာင္ ထြက္သြားတယ္။ မၾကဴ ရင္ဖြင့္သမွ် ကြၽန္ေတာ္ ဒိုင္ခံ နားေထာင္ရ ဦးေတာ့မွာ။ ထုံးစံအတုိင္း ခင္လဲ့ခ်ဳိဦး တစ္ေယာက္ နယ္ကေန စုတ္တိစုတ္ဖတ္ ပုံစံနဲ႔ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ လာေလွ်ာက္ပုံ၊ အဲဒီ ေနာက္ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး ရာထူး တက္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ ကုိေကာင္းႀကီးကို အပုိင္ ခိုးခ်ိတ္ၿပီး မန္ေနဂ်င္း ဒါ႐ိုက္တာ ရာထူး ရသြားပုံ၊ ေနာက္ဆုံး သူက ကုမၸဏီမွာ လူသိရွင္ၾကား သူေဌးကေတာ္ ဂုိက္ဖမ္းေနပုံ၊ စုံစီနဖာ သြယ္တန္း ခ်ိတ္ဆက္ ေျပာပါေတာ့ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာပစ္ လုိက္ခ်င္တာမွ အာကို ယား ေနတာပဲ။

“ခင္ဗ်ားသိတာ နည္းေသးတယ္။ မလ့ဲက သူေဌး ကေတာ္ဂိုက္ ဖမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သူေဌးမ ဂိုက္ဖမ္း ေနတာဗ်။ ခင္ဗ်ားေယာက်္ား ကုိေကာင္းႀကီးက သူ႔မန္ေနဂ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကြယ္ရာမွာ သူက ဒီလုိဇာတ္ ကေနတာ”လို႔ ေပါ့။ အျဖစ္မွန္ကုိ သာသိရင္ မၾကဴ ရင္က်ဳိးမွာ။

“ရွင့္ဆရာ ကိုေကာင္း လည္၀ယ္ပါးနပ္တယ္ ဆိုတာ မလဲ့ အိပ္ေနသေလာက္ပဲ ရွိတာ ကုိစုိးရဲ႕။ ယုံလား”လုိ႔ ရင္ေကာ့မ်က္စ ခ်ီၿပီး ေျပာဖူး ထားတဲ့ ခင္လဲ့ခ်ဳိဦး ပုံစံေတြ ကို ကြၽန္ေတာ္က အခါခါ ျမင္ဖူးၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ မလဲ့က ဒီလုိ ေျပာပါတယ္ ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ေရွ႕ ဖြင့္ခ်လုိ႔ ျဖစ္မလား။ အား... ႀကိဳးေတြ လိမ္႐ႈပ္ၿပီး အားလုံးေရွာ့ခ္ ႐ိုက္ကုန္မွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ညိဳညိဳကေတာ့ မၾကဴခုလုိ လာေျပာလည္း “ဟုတ္တာေပါ့ ဟုတ္တာေပါ့”ဆုိၿပီး ေထာက္ခံ နားေထာင္ေပးလုိက္ ႐ုံပဲ။ မလဲ့ လာေျပာရင္လည္း “ဟုတ္တာေပါ့ ဟုတ္တာေပါ့” ဆိုၿပီး ေထာက္ခံနားေထာင္ ေပးလုိက္တာပဲ။ ပါးစပ္က ဘာတစ္ခြန္းမွ မဟ၀ံ့ဘူး။ ဟမိတာနဲ႔ ကိုယ့္လည္ပင္း ကုိယ္ႀကိဳးကြင္း စြပ္သလုိ ျဖစ္ၿပီပဲ။ မလြယ္ဘူးဗ်။ ေလွနံ ႏွစ္ဖက္နင္းထားတဲ့ ဆရာ သမားရဲ႕တပည့္ ျဖစ္ေနေတာ့လည္း အႀကီးဘက္က လာ ေျပာလည္း “ရက္စ္”၊ အငယ္ ဘက္က လာေျပာလည္း“ရက္စ္” လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ “ႏိုး”လုိ႔ ေခါင္းခါျငင္း ဆန္လုိက္မိတဲ့ ေန႔ဟာ ေမာင္စိုးတုိ႔ တစ္မိသားစုလုံး ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္ အိုးစားကြဲ အစိတ္စိတ္ အႁမႊာႁမႊာ ေၾကမြတဲ့ေန႔ပဲ။

အေအးတစ္က်ဳိက္ ေသာက္လုိက္၊ အျဖစ္သနစ္ တစ္ခု ေျပာလုိက္နဲ႔ ေျပာလုိ႔ ၀သြားတဲ့ အခါ မၾကဴျပန္ သြားတယ္။ ထမျပန္ခင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညစာ စပယ္္ ရွယ္ ၀ယ္စားဖုိ႔ ပုိက္ဆံေတြ တစ္ထပ္ႀကီး ညိဳညိဳ႕လက္ထဲ ထည့္သြားေလရဲ႕။ ညိဳညိဳက ပုိက္ဆံေတြကို တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ ေရတြက္ရင္းနဲ႔ “တစ္ နာရီေလာက္ ပုတ္သင္ညိဳ လုပ္႐ုံနဲ႔ ဒီေလာက္ ရတာဆိုေတာ့လည္း မဆိုးပါဘူး။ ေနာ့ အစ္ကိုစုိး”လုိ႔ လွမ္းေျပာတယ္။ ေသခ်ာတယ္၊ ဒါကို သူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီး ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ခပ္ရြ႕ဲ ရြဲ႕ ေျပာလိုက္တာ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေလသံ ခပ္ျဖည္း ျဖည္းနဲ႔ “ဒါေပါ့ ဒါေပါ့”လုိ႔ အလုိက္သင့္ ေျပာလုိက္ရတယ္။ မၾကဴက “ညစာကို ေကာင္းပိုဆိုင္က ၀ယ္စားလုိက္ၾက”လုိ႔ ပိုက္ဆံေတြေပး တုန္းက ေသခ်ာ မွာသြားခဲ့ေပ မယ့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သူ႔စကား အတုိင္း ၀ယ္မစားျဖစ္ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္လည္း သြားမၾကည့္ ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေငြစကၠဴ တစ္ထပ္ႀကီး ကိုင္ၿပီး ဘာလုပ္ရ မွန္းမသိတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ေၾကာင္စီစီ ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ ရင္ထဲ တင္းက်ပ္ေနလုိ႔ စားပြဲမွာ ညစာဘယ္လို ဘယ္ပုံထုိင္စား ျဖစ္သြားမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ “၀ါးတားေလး” ဗိုက္တင္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားခ်ိန္မွာ တီဗီြေရွ႕ ထိုင္ေပၚလာသမွ် အ႐ုပ္ေတြ ေငးၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ညိဳညိဳစကား ေျပာျဖစ္တယ္။ ညိဳညိဳ ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္း ကေန စကားေတြ ဆက္ေျပာ ျဖစ္သြားတာ။

“အစ္ကုိ႔ ဆရာ ကလည္း မၾကဴကို ဘာလုိ႔ မယူ ရတာလဲ မသိပါဘူး။ ယူလုိက္ရင္ ၿပီးၿပီ”

“ဟဲ့ မၾကဴဘက္က အမ်ဳိးေတြ မ်ားတယ္။ မယူဘဲ နဲ႔ေတာင္ အမ်ဳိးေတြက ေျခခ်င္းလိမ္ေအာင္ တက္လုိက္ ဆင္းလုိက္နဲ႔”

“အင္းေလ မယူလည္း ဒီလုိ အေျခအေန ကြၽံေနမွေတာ့ ယူၿပီး တရား၀င္ ေပးကမ္း ေထာက္ပံ့တာက ပုိၿပီး မဂၤလာ မရွိေပဘူးလား”

“ငါ့ဆရာက တစ္ကိုယ္ေတာ္ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ေနခ်င္တာ။ ေျပာရရင္ အတၱ သိပ္ႀကီးတာ။ သူ႔ေဆြမ်ဳိးေတာင္ သူကင္းကင္းေနတာ ၾကည့္ပါလား။ အေႏွာင္အဖြဲ႕နဲ႔ ေျခခ်ဳပ္မိမယ့္ ဘ၀ကို သူ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မၾကဴကုိ ညီမ ၀မ္းကြဲလုိ႔ စကတည္းက အလုပ္ထဲမွာ ေၾကညာထားတာသာ ၾကည့္ေတာ့။ သူဘယ္ေတာ့မွ ယူမွာ မဟုတ္ဘူး”

“မၾကဴက ဆရာ့ညီမ ၀မ္းကြဲလုိ႔ သူမ်ားေတြကေရာ ယုံၾကလုိ႔လား”

“ဘယ္ယုံပါ့မလဲ။ ဒီလုိပါပဲ ေရွ႕မွာေတာ့ အားလုံးက တဟဲဟဲနဲ႔ ျပံဳးရယ္ဖုံးဖိ အလိုက္တသိ ေနၾကတာပဲ။ ကြယ္ရာက်မွသာ ခြက္ခြက္ လန္ေအာင္ လွန္ၾကတြယ္ၾက နဲ႔ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္ေတာ့တာ။ ၀န္ထမ္းေတြက ဒီေလာက္ မဟုတ္လွဘူး။ ဆရာ ရယ္၊ မၾကဴရယ္၊ မလဲ့ရယ္ တစ္ေယာက္တစ္ျပန္ ကြယ္ တာနဲ႔ တြယ္တြယ္ ေနၾကတာက ပိုအ႐ုပ္ဆိုးတာ။ သူတုိ႔ ဟာသူတုိ႔ တြယ္ေနတာနဲ႔ပဲ ၀န္ထမ္းေတြ သိကုန္တာ မ်ားပါတယ္”

“မၾကဴလည္း သနားပါတယ္။ ၀န္ထမ္ းအေခ်ာအလွ ေလး အသစ္ ေရာက္လာရင္ သူ႔ ေမာင္ေတာ္ ဆရာေကာင္း ႀကီးနဲ႔ ၿငိမွာစိုးလုိ႔ အလုပ္ထဲ မျမဲရေလေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေႏွာင့္အယွက္ျပဳ၊ အလုပ္က ထြက္ေျပးေအာင္ တုိက္ခိုက္ ရနဲ႔ အပြဲပြဲႏႊဲ ေအာင္လံထူႏုိင္ ခဲ့သမွ် အခုမလဲ့ ဆုိတဲ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ အေမနဲ႔က်မွ ခံရ ေတာ့တာပဲ။ မလဲ့က ေတာ္ေတာ္ လည္မယ့္ပုံေနာ္”

“ဘယ္လုိ၊ အစ္ကိုလည္း မေျပာဖူးဘဲနဲ႔။ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ထိ သိေနတာလဲ”

“အစ္ကိုစုိးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ အစ္ကို႔ကို လာေစာင့္ပါေရာလား။ အဲဒီမွာ ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ထုိင္စကား ေျပာျဖစ္ရင္းနဲ႔ သိလာတာေပါ့”

“သတိလည္းထားဦး။ သူမ်ားေျပာတာပဲ နားေထာင္၊ ကုိယ္ဘာမွစြက္ဖက္ၿပီး မေျပာမိေစနဲ႕”

“အစ္ကုိ႔ မိန္းမပါ။ အစ္ကို ႏႈတ္လုံသေလာက္ လုံႏိုင္ပါေသးတယ္”

ညိဳညိဳရဲ႕ အဲဒီစကားကို ကြၽန္ေတာ္ ဘ၀င္မက်ျဖစ္သြား တယ္။ သေဘာက ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္လုံသေရြ႕ သူကလည္းေစာင့္ ထိန္းမယ္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ မလုံတဲ့ ေန႔သူလည္း...။ ဟာ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းနားပန္းႀကီး သြားတယ္။ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ ကုမၸဏီကို ေနာက္ မလာခိုင္းေတာ့ဘူး။ ဒါ့ထက္ ပုိၿပီး သိကုန္ရင္ မလြယ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္မရွိတုန္းမ်ား မၾကဴ ဒါမွမဟုတ္ မလဲ့က တစ္ ေယာက္တည္းေရာက္ခ်လာၿပီး လွည့္ပတ္အစ္ေအာက္ ေမး ျမန္းစုံစမ္းမွ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔သုံးေယာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ကိုေကာင္းစကားပဲ မွားမွား မွန္မွန္ ေထာက္ခံ ေပးရမွာပဲ။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဓိက အေရးပါတဲ့ သူေဌးကိုး။

ေထာက္ခံေပး႐ုံ မကပါ ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ လူ ၾကမ္းအျဖစ္ သူ႔ဇာတ္ထဲ ၀င္ ၀င္ကရတာေတာင္ ရွိေသး တယ္။ လူၾကမ္းအျဖစ္ ၀င္က ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္၀ဲရတဲ့ အျဖစ္ေတာင္ ၾကံဳဖူးေသးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ေလာက္ကေပါ့ဗ်ာ။

“ဂ်က္စမင္” အေအး ခန္း ျဗဴတီးစလြန္းရဲ႕ ဆလိုက္ တံခါးေလးကို ေဘးတုိက္ အသာေလး တြန္းေရႊ႕ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ၀င္လိုက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ ထုိင္ခုံေပၚက မိန္းကေလးတစ္ဦးကို ဆံပင္ ညႇပ္ေပးေနတဲ့ “စံပယ္”က လက္ထဲက ကတ္ေၾကးလြတ္ က်သြားမတတ္ ဆတ္ခနဲတုန္ သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမွ်ာ္လင့္ တႀကီး မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ လည္ျပန္ၾကည့္တယ္။ မၾကာခင္ မိႈင္းမိႈင္းထ ေ၀ရီျပာ သြားေတာ့မယ့္ မ်က္လုံးေလး ေတြကို အားတုံ႕အားနာ ျဖစ္ မိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ေစခုိင္း ၫႊန္ၾကားသမွ် တစ္သေ၀မတိမ္း လုပ္ေဆာင္ ေပးရတဲ့လူ။

“ခဏေလးေစာင့္ပါ အစ္ကိုစုိး”

စံပယ္ရ႕ဲ ခဏေလး ဆုိတာ လူရွင္းတဲ့ အထိ အခ်ိန္ ကိုေျပာတာ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာက အဲဒီေလာက္ထိ အခ်ိန္မရဘူး။ ဟင့္အင္း၊ မရတာ မဟုတ္ဘူး။ ျပတ္ျပတ္လုပ္၊ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက ယတိျပတ္ မွာလုိက္တာ။ ေခါင္းနည္းနည္း ငု႔ံၿပီး ကုပ္သားေပၚက ဆံပင္ေလး ေတြအညႇပ္ခံေနတဲ့ ထိုင္ခုံေပၚ က မိန္းကေလးက မွန္သား ျပင္ထဲကေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ပတ္သက္မႈအေန အထားကို မသိမသာေလး မ်က္လုံး လွန္ၾကည့္လုိ႔ အကဲ ခတ္ေနပါတယ္။ စိန္ရတနာ လမ္းထဲက ရပ္ကြက္ဆန္တဲ့ ဆုိင္ကေလးထဲ ေရာက္ခဲ့မွေတာ့ ရပ္ကြက္ ဆန္ဆန္ပဲ စပ္စုခံရမွာ သဘာ၀ပဲေပါ့။သည္ဆိုင္ေလးကို (ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ မဟုတ္ဘဲ) ေရာက္ရပါ မ်ားလြန္းလုိ႔ ဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ခံႏုိင္ရည္ ရွိေနပါ ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ ခံႏုိင္ရည္ မရွိမွာက စံပယ္ရဲ႕မ်က္လုံးေလး ေတြ ျဖဴေဖ်ာ ့အားနည္းသြား မွာ..။

“မစံပယ္ သြားခ်င္သြားေလ။ ကြၽန္မ ဆက္လုပ္လုိက္မယ္”

အကူ မိန္းကေလးက အလုိက္တသိ ေျပာလာတဲ့အခါ စံပယ္က အျပင္ထြက္ဖုိ႔ အသင့္ အေနအထား ျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ထုိင္ရာက ထၿပီး ဆိုင္အျပင္ဘက္ကုိ အရင္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဆုိင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ထားခဲ့ တဲ့ ကားဆီ ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီး ကားထဲ ၀င္ထုိင္လုိက္တယ္။ ေနာက္က လုိက္လာတဲ့ စံပယ္က အခါတုိင္းလုိပဲ ကား ေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ၀င္ထုိင္လုိက္တယ္။ သည္ေန႔ေတာ့ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ခါတုိင္းလုိ ခါတိုင္းသြားဖူး ေနက်ေနရာ တစ္ေနရာဆီကို ပုိ႔ေပးျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကို တစ္ခ်က္လွည့္ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေဘးခုံေပၚက စကၠဴထုပ္ေလး တစ္ထုပ္ကို ညင္ညင္သာသာေလးပဲ သူ႔ဆီ ကမ္းေပးလုိက္တယ္။ ေယာင္ နနပုံစံနဲ႔ လွမ္းယူၿပီး တုန္ခိုက္တဲ့ အသံေလးနဲ႔ သူေျပာလာပါတယ္။

“အစ္ကုိစိုး ဒါ...ဒါ”

“ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားၿပီ”

အမွန္က ဘယ္မွ မသြားဘူး။ သူ႔အိမ္ထဲမွာပဲ သူ႔မိန္းမ မၾကဴနဲ႔ ေန႔လယ္စာ စားေကာင္းစားေနမွာ။ သူေျပာခိုင္းသလုိပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာရ တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းေတြ မႈတ္မႈတ္ ထုတ္ေနမိတယ္။ သူ သူ ဒီမိန္းကေလး ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ငိုခ်လုိက္ ေလမလား၊ ဘယ္လုိတုံ႕ျပန္ ေလမလဲ။ အသိမဲ့စြာ တစ္ခုခု ဆိုးဆုိး၀ါး၀ါး တုံ႕ျပန္လာခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းေပးရပါ့။ ထိတ္ထိတ္ လန္႔လန္႔ေတြးရင္း စံပယ္ကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲကေန ခုိးၾကည့္လုိက္တယ္။ ေဟာ ဗ်ာ..။

အိတ္ထဲက ေငြေတြကို ထုတ္ယူၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ေရတြက္ေနတဲ့ စံပယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက တည္တည္ထန္ထန္။ ဘာမွ ပုံေဖာ္ခန္႔မွန္းလုိ႔ မရတဲ့မ်က္ႏွာ။ သည္မ်က္ႏွာ ကို အရင္က တစ္ခါမွ ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႕ဖူးဘူး။
“ဒါ ဘာအတြက္ေပး တာတဲ့လဲ။ မီးဖြား စရိတ္လား၊ ဖ်က္ဆီးဖုိ႔ စရိတ္လား။ တစ္သက္စာ ႏႈတ္ပိတ္စရိတ္လား။ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေမးခ်င္တယ္ အစ္ကုိစုိး”

“ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ႏိုင္ငံ ျခားထြက္သြား...”

“ကြၽန္မ သိတယ္၊ သူ ဒီရန္ကုန္မွာပဲ ရွိတယ္”

ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာ တတ္ေတာ့ဘူး။
“ေဆာရီး အစ္ကုိစိုး။ အစ္ကိုစုိးကို ကြၽန္မ ေလသံ မမာသင့္ဘူး။ ဘာမွမွ မဆိုင္တာေနာ္”

စံပယ္က ေလသံေပ်ာ့ သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာကို ခြဲျခားျမင္ ေပးဟန္ရွိပါတယ္။ ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ့ ႏွမေလးတစ္ ေယာက္ကို ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေပၾကည့္ ေနရသလုိ၊ လက္ေျခေတြ ငုံးတိ ျပတ္ေတာက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ လူတစ္ေယာက္ ဗိုင္းခနဲ လာေခ်ာ္လဲသလုိ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ပဲ ရင္ထဲ နင့္ေနပါတယ္။

“ဆိုးေတာ့ မဆုိးပါဘူး။ငါးသိန္းဆုိတဲ့ ေငြက ကြၽန္မ အတြက္ တစ္ခါမွ အိပ္မက္ မမက္ဖူးတဲ့ေငြ၊ နည္းမွ မနည္းတာ”

နားထဲမွာ “ဘာမွ အပို မလုပ္နဲ႔။ ယတိျပတ္ျဖတ္၊ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာ” ဆိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာရဲ႕ အသံျပာ အစ္အစ္ႀကီးက ထပ္တလဲလဲ ဆူလာတယ္။
“ကြၽန္မ ဒါကို ယူသင့္ လား ဟင္ အစ္ကိုစုိး”

ႏွမေလးတစ္ေယာက္ က အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို အားကိုးတႀကီး ခုိတြယ္ေမး လုိက္သလိုမ်ဳိး၊ မထင္မွတ္ တဲ့ ေမးခြန္း။ ဟီ႐ိုရွီးမား ၿမိဳ႕ကေလးအေပၚ အဏုျမဴ ဗုံးၾကဲခ်ခံလုိက္ရသလုိ...။ ကြၽန္ေတာ္လိပ္ျပာ လြင့္သြား တယ္။ ယူလုိက္ေပါ့၊ သုံးရတာ ေပါ့လုိ႔ ေပါ့ျပက္ျပက္ေျပာ လုိက္ရမလား။ မယူနဲ႔၊ မသန္႔ စင္တဲ့ေငြေတြ၊ လႊင့္ပစ္လုိက္၊ မယူနဲ႔လုိ႔ တားျမစ္လုိက္ရ မလား။ ေလာေလာဆယ္ ဒါ့ ထက္အဆမတန္ မ်ားျပားတဲ့ ေငြစကၠဴေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ ထဲမွာ အထပ္ထပ္သုိေလွာင္ ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆရာ သမားသြားလုိရာ မိုင္ကုန္ ေျပးေမာင္းပုိ႔ရတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာ တစ္ေယာက္ပါ။ တစ္နည္း အားျဖင့္ သူ႔စိတ္ေတြ စိုင္းလုိ ရာ...တာ၀န္သိသိ သစၥာရွိရွိ၊ ပုိ႔ေဆာင္ ေပးေနရတဲ့ လူယုံ ေတာ္ႀကီးပါ။

“ကြၽန္မ သိတယ္၊ အစ္ကိုစုိး ကြၽန္မကို ယူေစခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုတ တယ္ မဟုတ္လား”

သည္စကား တစ္ခြန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို အခါခါ လိပ္ျပာ လြင့္ေစခဲ့တယ္။
“ဒီေငြကို ကြၽန္မယူမယ္။ ဒီကေလးကို ကြၽန္မေမြးမယ္။ ေကာင္းေကာင္း ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္မယ္။ ကေလးသိ နားလည္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ သူ႔အေဖ ဘယ္သူျဖစ္တယ္ ဆုိတာ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူ ေျပာျပမယ္။ အေမ ကို အျပစ္ဆုိခ်င္ရင္လည္း ဆုိ၊ ကြၽန္မ ေခါင္းငုံ႕ခံမယ္။ ဘာေတြ ဘယ္လုိျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ အားလုံး အမွန္အတိုင္း ပဲေျပာျပမယ္။ သူသေဘာ ေပါက္လက္ခံတဲ့ အထိ၊ ၿပီးရင္ သူ႔အေဖနဲ႕ေတြ႕ရဖုိ႔ သူ႔ကို ရွင့္ဆရာအနား မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ပို႔မယ္။ ျမန္မာျပည္က က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါ။ သူေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားေလေလ၊ သူ႔ကမၻာက ပုိၿပီးက်ဥ္း ေျမာင္းေလေလ၊ ကြၽန္မသူ႔ကို ရွာဖို႔ပုိၿပီး လြယ္ကူေလေလပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို လွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားတဲ့ စီးပြားေရး သမားျဖစ္ ဖုိ႔ပဲ ကြၽန္မ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ကေလးဟာ အမွန္ကို ရင္ဆိုင္ၿပီး ရဲရဲ ႀကီးျပင္းလာ ႏုိင္တဲ့ ကေလး ျဖစ္ေစရမယ္။ သမီးျဖစ္ျဖစ္ သားျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အေဖ သူ႔အေမရဲ႕ အမွား အရိပ္ေတြနဲ႔ ပိန္းပိတ္ၿပီး သိမ္ငယ္ မေနေစရဘူး။ ပညာ တတ္ၿပီး သူ႔ဘ၀ကို သူသိကၡာ ရွိရွိ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ရမယ္”

လြင့္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ လိပ္ျပာဟာ စံပယ္ရဲ႕ေျခဖ၀ါး ေအာက္ တိုး၀င္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စံပယ္ကို လူမသိ သူမသိ ဦးၫႊတ္လုိက္ပါတယ္။
“သူ႔မွာ မၾကဴရွိတယ္ ဆိုတာ ကြၽန္မ တကယ္ မသိ ခဲ့တာပါ အစ္ကိုစုိး။ ကြၽန္မ သိတာက သူ႔မိဘေတြ သေဘာတူတဲ့ ခ်ဳိင္းနီးစ္စပ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ အိမ္ ေထာင္ျပဳဖူးတယ္။ ေနာက္ကြဲ သြားၿပီး အဲဒီ မိန္းမက တ႐ုတ္ ျပည္အၿပီး ထြက္သြားခဲ့တယ္။ သူက တစ္ကိုယ္ေရ အထီးက်န္ေနတဲ့ လူၿပိဳသုိးႀကီးေပါ့။ ဒါ ကြၽန္မသိတာ အကုန္ပဲ”

႐ိုးအီေနတဲ့ ဇာတ္လမ္း။ လူေတြကို သူဒီလုိ ေျပာျပ တတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ရဲ႕မိန္းမကို လူေတြက မျမင္ ဖူးပါဘဲနဲ႔ စီးပြားရွာဖုိ႔ပဲသိတဲ့ မိန္းမၾကမ္းႀကီးအျဖစ္ စက္ ဆုပ္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ မွင္ေမာင္း ေကာင္းလြန္းတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက ဒီဇာတ္လမ္းထဲမွာ သနားစရာ သုိးသူငယ္ေလး ေပါ့။ ၿပီးရင္လာဦးမယ္။ ၀ါသနာအရ သူရွာေဖြစု ေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြကို အဲသည္ မိန္းမက ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ အခါတုိင္း “ကြၽန္မစီးတဲ့ ဖိနပ္ တစ္ရန္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုး မရွိတဲ့ပစၥည္းေတြ”လို႔ ေျပာၿပီး လႊင့္ပစ္သတဲ့။ သူ႔၀ါသနာကို အထင္မႀကီး၊ အေလးမထားတဲ့ မိန္းမဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက ကြာရွင္း လုိက္ေရာတဲ့။ သူနဲ႔ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္း လူေတြ (အထူး သျဖင့္ မိန္းမေတြ)ကို တ႐ိႈက္ မက္မက္ ေျပာျပေနက် ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္ေပါ့။

ၾကားၾကားသမွ် လူေတြကေတာ့ စုတ္ကေလးသပ္၊ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာအေပၚ က႐ုဏာ သက္၀င္ၾကပါေလေရာ။ အမွန္ကို ဆုိရရင္ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာမွာ လက္တန္း ေျပာေနက် က်ပန္း ပုံျပင္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သူ႔ေရွ႕မွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူအေပၚ မူတည္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို ပုံျပင္တစ္မ်ဳိး။ ၾကာေတာ့ ဒီေလာက္ အတြင္းသိ၊ အစင္းသိ အနီးဆုံးမွာ အၾကာဆုံး ရွိခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ဘယ္ပုံျပင္က အမွန္ဆုိတာ မသိေတာ့ဘူး။ မ်က္စိေတြလည္ ကုန္ေရာ။ ကြၽန္ေတာ့္ အမ်ဳိးသမီး ညိဳညိဳက တစ္ခါ တစ္ခါ သူ႔ဘာသာသူ အေတြး စပ္မိလုိ႔ ထထေမးၿပီ ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါေမး တစ္မ်ဳိး ေျပာမိေရာ။ “ဟင္ အစ္ကို ဟုိတစ္ခါ ေျပာတုန္းက ဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ စကားေထာက္ရင္ “သိဘူးကြာ။ ငါ အျပင္ သြားဦးမယ္” ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အနားက လစ္ထြက္ သြားရေတာ့တာပဲ။

ကြၽန္ေတာ့္ဆရာမွာ အဲသည္လုိ ပုံျပင္ေတြ မ်ားေၾကာင္း လူေတြ(အထူးသျဖင့္ မိန္းမေတြ) ကို အမွန္အတုိင္း ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာခြင့္မွ မရွိတာ။ဒီလုိ ေစာင့္ထိန္းေပးႏုိင္ခဲ့ လုိ႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေလး ေနခဲ့ရတာပါ။ စံပယ္ကို ငါသြားေတာ့ မယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာ မထြက္ေသးဘူး။ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ လင့္ေနၿပီ။ သည္ တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာကို မညာစဖူး ကြၽန္ေတာ္ ညာရေတာ့မယ္။ စံပယ္ဆီ က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခဲ့ပါတယ္ ေပါ့။ ကားအတြက္ လုိအပ္တာ စစ္ေဆးဖုိ႔ ၀ပ္ေရွာ့ပ္ ၀င္ေနတာပါေပါ့။ ဒီ့အရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ ၫႊန္ၾကားတဲ့ အတုိင္း ကြၽန္ေတာ္ ယတိ ျပတ္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ စံပယ္နဲ႔က်မွ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ ေမာေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ဖူးသမွ် အမ်ဳိးသမီး တုိင္းမွာ စံပယ္က အ႐ိုးဆုံး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာကလည္း ဒါကိုေကာင္းေကာင္း သိပုံရပါတယ္။ ၀ါသနာအရသာ ေျခ႐ႈပ္မိေပ မယ့္ ႐ိုးသားပုံရတဲ့မိန္းကေလး ဆုိေတာ့ ရင္းႏွီးလုပ္ကိုင္စားဖုိ႔ တရက္တေရာႀကီး ပုံေပး လုိက္တာ။ ဘယ္ခါတိုင္း မိန္းမေတြဆုိ မသြားေတာ့ဘဲ ေရွာင္ေနလုိက္႐ုံနဲ႔ ဇာတ္လမ္းက အပ္နဲ႔ ထိုးလုိက္တဲ့ ပူေဖာင္းလုိ ေဖာင္းခနဲျမည္သံ ၾကားလုိက္တာနဲ႔ အားလုံးၿပီး ျပတ္သြားၿပီပဲ။

“ဒီေငြကို လက္ခံမိတဲ့ အတြက္ ကြၽန္မကို အထင္ ေသးမယ္ဆုိတာ ကြၽန္မသိပါ တယ္။ ကြၽန္မကို ခြင့္လႊတ္ပါ အစ္ကိုစိုး”

ေျပာေျပာဆိုဆို ကား တံခါးဆြဲဖြင့္ၿပီး စံပယ္ ထြက္သြားတယ္။ အထင္မေသးပါ ဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္လုိက္ဘူး။ တကယ္ဆို အထင္ ေသးဖုိ႔ ေနေနသာသာ သူ႔ အေပၚ အထင္ေသးပုိင္ခြင့္ကို မရွိခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က...။ အဲသည့္ေန႔က ေယာက်္ားတန္မဲ့ ရင္ထဲဆုိ႔နင့္ လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ရည္၀ဲ ခဲ့တယ္။ ေငြေၾကးက ဘ၀ကို ၀ါးမ်ဳိေနၿပီလား။ ကြၽန္ေတာ့္ ရဲ႕ရပ္တည္မႈ ဘ၀ပုံစံကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ သံသယ ၀င္လာ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပည့္ျပည့္ စုံစံုေနခြင့္ရတာဟာ ခါးခ်ည့္ ေအာင္ ၿငိမ္ကုပ္ေမာင္းလုိ႔ရတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာလစာ ေငြစစ္စစ္ ေၾကာင့္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ သိျမင္ၾကားေနပါလ်က္နဲ႔ မသိမျမင္မၾကား ဟန္ေဆာင္ႏုိင္လုိ႔ ႏႈတ္ပိတ္ခရ တာလား။ ေခါင္းကိုပုတ္သင္ ညိဳလုိ ညိတ္ႏိုင္လုိ႔ေခါင္း ညိတ္ခရတာလား။ လား ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔...။ ကားပဲ ေမာင္းတတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာဆီမွာ မဟုတ္ ဘဲ တျခားတစ္စုံတစ္ေယာက္ ဆီမွာ ဆုိရင္ေရာ ဒီလုိပုံစံတူ လာဦးမွာလား။

“ေဟ့ေကာင္ မေမာင္း တတ္ရင္ မေမာင္းနဲ႔။ ငါ့___ ေခြးမသား”

ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ေပၚက အသံ။ လက္စသတ္ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွည့္ ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ ဆဲသြား တာ။ ခါတုိင္းဆို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေဒါသထြက္မိမွာ ေသခ်ာ တာေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ထူးထူး ျခားျခား အဲဒီဘတ္စ္ကား ေမာင္းတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာကုိ ကြၽန္ေတာ္ အားအက်ႀကီး က်သြားမိတယ္။ ဘတ္စ္ကားေမာင္းတဲ့ လူကမွ စိတ္ထဲျဖစ္ ျဖစ္သလုိ၊ ျမင္ျမင္သလုိ၊ ၾသဇာ အျပည့္ နဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဆုိဆဲ ေအာ္ဟစ္ ေျပာခြင့္ရွိပါလားဆိုၿပီးေတာ့ ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အရာ အားလုံး ႏႈတ္ပိတ္တိတ္ဆိတ္ ေခါင္းညိတ္။ ဘတ္စ္ကား ေမာင္းရရင္ ေကာင္းမလား၊ စိတ္အၾကံ ခဏေလးျဖစ္မိ လိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။မလြယ္တဲ့ ကိစၥႀကီးပါ။

လက္ကုိင္ဖုန္းေလး ခါး ခ်ိတ္ၿပီး လုပ္ငန္းရွင္ရဲ႕ကား စတိုင္လ္က်က် ေမာင္းရတဲ့ ဘ၀မွာ ကြၽန္ေတာ္ေနသား က်ေနပါၿပီ။ လူပ်ဳိဘ၀ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္စာ အတြက္တုန္းကေတာင္ ဒီ ဘ၀ကေန ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ တာ။ ညိဳညိဳနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်၊ သမီးေလး “၀ါးတား”ရွိလာ ေတာ့ ပိုၿပီး ေနသားက်၊ ပုိၿပီး ႏႈတ္ပိတ္၊ ပုိၿပီးတိတ္ဆိတ္၊ ပိုၿပီးေခါင္းညိတ္။ ကြၽန္ေတာ္ သာမက ညိဳညိဳေတာင္မွ ဒါေတြ ကြၽမ္းက်င္ေနပါၿပီေကာ။

“ငါခရီးသြားတုန္း နင္ တုိ႔အိမ္ကို ဟုိဟာမ လာေသးလား”

“ဘယ္သူလဲ ဆရာ”

“ဘယ္သူရွိဦးမလဲ။ ဟုိငတုံးမ မိၾကဴေပါ့”

“မၾကဴလား၊ ဟင့္အင္း မလာဘူး ဆရာ”

ညိဳညိဳ ေျဗာင္လိမ္တဲ့ စကားကို ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ တစ္ခ်က္တည္း ယုံသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ယုံလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ ညိဳညိဳ႕ကိုပါ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ေနပါၿပီ။ ဒီလို ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ေနတဲ့ အေျခ အေနမ်ဳိးမွာ ကြၽန္ေတာ္က ေရွ႕ မလွမ္းခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေျခလွမ္းေတြ ရပ္ပစ္လုိက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္ မိုက္မဲသူ ကမၻာမွာ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

“လာရင္ ငါ့ကိုေျပာ၊ ၾကားလား။ ဒီငတုံးမ အလကား ေနရင္း ငါ့ယုန္ထင္ ေၾကာင္ထင္နဲ႔။ ခင္လဲ့ခ်ဳိဦးကို ငါေျမႇာက္စားထားတာ ခုိင္းေကာင္းလုိ႔ေဟ့။ သူက ေျမႇာက္ေပးရင္ ဖင္ေပၚေအာင္ ကတဲ့ ေဒါင္းမ်ဳိး။ ဒါေၾကာင့္ တမင္ ခုိင္းစားထားတာ။ သူကလည္း တစ္ေမွာင့္၊ ငါ ေျမႇာက္စားလုိ႔ ေတာက္ႂကြား ေနခဲ့ၿပီးမွ ငါ့ကိုေတာင္ တစ္ခ်ီတစ္ေမာင္း ျပန္တြယ္ခ်င္ ေသးတယ္။ ဘာရမလဲ။ ငါ့ ေရွ႕ ကဖ်က္ယဖ်က္ လာလုပ္လုိ႔ အားလုံးေရွ႕မွာ ငါခုံနဲ႔ ကန္ ပစ္လုိက္တာ မ်က္ရည္ကို ေတာက္ေတာက္က်ေရာ။ ဒီေတာ့မွ ကုပ္သြားတာပဲ”

ကြၽန္ေတာ့္ဆရာျပန္ သြားေတာ့ ညိဳညိဳက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။
“ဟုတ္လား အစ္ကို။ မလဲ့ကို အစ္ကို႔ ဆရာက ခုံနဲ႔ ကန္တယ္လား”

“အလကားပါကြာ။ သူ႕ လူေတြေရွ႕မွာ တမင္ဖိန္႔ဖိန္႔ လုပ္တာ”

“ဟင္ အဲဒီလုိလား။ မလဲ့ကေရာ ခံတာပဲလား”

“အဲဒီလုိ လူေရွ႕တစ္ခါ ဗ်င္းၿပီးရင္ ကြယ္ရာက် တို႔ ဆရာက ေခ်ာ့ေနက်။ စားခ်င္တဲ့ဆိုင္ သြားေကြၽးရတာ နဲ႔၊ ေတာင္းသမွ် က်ိတ္၀ယ္ ေပးရတာနဲ႔။ ဒီေတာ့ မေခ်ာက အႀကိဳက္ေပါ့။ မ်ားမ်ား ကန္ပါေစေတာင္ ဆုေတာင္း ေနမွာ”

“အုိ အဲဒီလုိလား”

ညိဳညိဳ႕ခမ်ာ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနရွာပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ မေျပာျပဘဲ ခ်န္လွပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ညိဳညိဳကေတာ့ သိပ္ၿပီး ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးဆမိပုံ မေပၚပါဘူး။ ခင္လဲ့ခ်ဳိဦး အတြက္ က႐ုဏာ သက္ဟန္ တကြၽတ္ကြၽတ္နဲ႔ စုတ္သပ္ေနပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူမ်ားရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို သြားၿပီး က႐ုဏာ သက္ေနမယ့္အစား ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကိုယ့္အားနည္း ခ်က္ကုိ ျပန္ရွာၿပီး ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ က႐ုဏာသက္ ဖုိ႔ေကာင္းတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အပါအ၀င္ လူအားလုံးဟာ ပိုးဖလံေကာင္ေတြပါပဲ။ ေငြ ေၾကးအတြက္ မီးထဲတိုးတယ္။

ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ေစာမႈ အတြက္ မီးထဲတုိးတယ္။ အလုိရမၼက္ အတြက္ မီးထဲ တုိးတယ္။ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္း အတြက္ မီးထဲတိုးတယ္။ ရာထူးဂုဏ္ျဒပ္ အတြက္ မီးထဲ တုိးတယ္။ တခ်ဳိ႕မ်ားဆုိရင္ ဘာမဟုတ္တဲ့ အရာေလးအ တြက္ေတာင္မွ မီးထဲတိုး၀ံ့ၾက ေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ အလုပ္အကိုင္ရဖုိ႔၊ ေက်ာခ် စရာေနရာေလးတစ္ေနရာရ ဖု႔ိ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသြားရဖုိ႔ ေျပာရရင္ စုံေနတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး တစ္မ်ဳိး မဟုတ္တစ္မ်ဳိး အေၾကာင္းျပ ၿပီး မီးထဲကို ေနရွိသေရြ႕ လူး လွိမ့္တုိး၀င္ေနတဲ့ ပိုးဖလံေကာင္ေတြပါ။

စံပယ္ကို တစ္ခါ တစ္ခါသတိရမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မွာျဖင့္ တစ္ခါ တစ္ခါဆယ္ေက်ာ္သက္ ဆယ့္ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ၀န္ထမ္း အသစ္ေလးမ်ား ေရာက္လာ ရင္ စံပယ္ရဲ႕ကေလးမ်ားလား၊ တေစ့တေစာင္း အကဲ ခတ္ရတာ အေမာ။ ဒါက ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာရဲ႕ကေလးလည္း ျဖစ္ေန ေလေတာ့ ဘယ္လုိေတြ စခန္း သြားၾကဦးမလဲ စဥ္းစားမိရင္း ရင္ထဲေလးလံ ေနေတာ့တာပဲ။ ခုထိေတာ့ ဘာသံမွ မၾကား ေသးဘူး။ ခပ္တုံးတုံး မၾကဴ ႀကီးနဲ႕ ဟုိစြာေတးမ ခင္လဲ့ခ်ဳိဦးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ နားေထာင္၊ ေခါင္းညိတ္လုပ္ ရတာ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္နဲ႔ မလြယ္လွတဲ့ အထဲ စံပယ္ကပါ သူ႕ကေလးနဲ႔ ဘြားခနဲ ေရာက္လာခဲ့ရင္။ ဟူး တကယ္ကို မလြယ္ဘူး။

သူ႕ ကေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ အနား မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ပို႔မယ္လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တာ။ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္မယ့္႐ုပ္။
“သူေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားေလေလ၊ သူ႕ကမၻာက ပုိၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းေလေလ၊ ကြၽန္မ သူ႔ကို ရွာဖို႔ပိုၿပီး လြယ္ကူေလေလပဲ”တဲ့ေလ။ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာကို လွ်မ္း လွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ ႀကီးအျဖစ္ ျမင္လုိသတဲ့ေလ။ ဘာထူးလဲ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာကို စံပယ္ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ တစ္ထပ္ တည္း ေမွ်ာ္လင့္္မိတာပါပဲ။ စံပယ္ကလည္း သူ႕အတၱ အတြက္၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ အတၱအတြက္ မီးထဲ ရဲရဲ တိုး၀င္ၾကတယ္။ ေလာင္ တယ္၊ ၿမိဳက္တယ္။ ပူတယ္။ ကြၽမ္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ့္နည္း ကုိယ့္ဟန္နဲ႔ပဲ ရွင္သန ္ေနပါ တယ္။

စုမီေအာင္



အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္...
YKKM